Isto rebenta!

Moitos fenómenos sociais non son fenómenos históricos ata que, anos ou séculos despois de teren acontecido, son examinados e reputados como tales. A shoah da raza hebrea, que mentres durou supuxo para millóns de individuos un sufrimento persoal inimaxinable, é hoxe obxecto de sesudas investigacións, case coma un obxecto de laboratorio, pois fai parte xa desa familia tan respectable e gustosa da asepsia que se chama Historia. E no matraz da Historia (en maiúscula e singular) como é natural, depúrase toda a carga de subxectividade das historias (en minúscula e plural) persoais, para ofrecer unha visión necesariamente panorámica e redutora formulada case sempre en termos de macroestruturas sociais (obviando, como consecuencia, aquilo que Unamuno chamou a intrahistoria). Non temos a máis mínima idea do que, aos efectos das historias persoais, puido supoñer, por exemplo, o inferno (ou paraíso, segundo se mire) de luxuria que o emperador Tiberio, decrépito e patoloxicamente vicioso, montou na illa de Capri na fin dos seus días. Hoxe é tomado o episodio como signo evidente dunha inmoralidade sen paliativos, que acenaba con claridade cara á decadencia dun certo réxime de dominación do mundo.
Pregúntome se pervivirán polos séculos dos séculos as declaracións de Victoria Beckham acerca do tamaño do pene do seu home. Teñen todas as papeletas para seren interpretadas, aló no territorio proceloso do futuro, coma un signo inequívoco do ocaso.