Urxencias

Algo no que coincidirá case todo lector/a que acceda a estas páxinas e que teña algún vencello co eido da edición é que unha constante no labor cotián son as présas, mortais inimigas do traballo editorial ben feito. Porque se de algo precisa a construcion dun libro é de calma e adicación, algo, ao que parece, descoñecido no día a día. Todo son presións, apuros, urxencias e agobios, que se traducen na material e sistemática incapacidade de adicar máis de dez minutos ao mesmo choio. Todo é para ayer. Ten un que atender cinco orixinais no tempo que racionalmente debera dar para a cuarta parte de un. Así observado este fenómeno, conclúese o mesmo que pensando nos accidentes de tráfico: o raro é que non haxa máis. En efecto, o prodixioso é que traballando de común nestas condicións non caguemos moitos máis libros, e vaian saíndo como dios manda.
En realidade, nesta fuxida cara adiante que é a vida moderna, creo que isto que digo vale para as circunstancias nas que se desenvolve o traballo de moitos máis gremios ca o editorial. Normalmente, o tipo (ou tipa) que está na posición xerárquica de máxima esixencia é o tipo (ou tipa) que non ten nin puta idea da natureza e dificultades do que está esixindo. Cómo os tipos (ou tipas) máis indocumentados chegan a tales posicións de poder e, no tempo que vivimos, un enigma. Acaso alguén teña unha hipótese. Relacionarase con aquilo de que non hai nada máis ousado ca a ignorancia?
Sexa como for, sinto a necesidade de evocar aquí e agora un par de tres cousas. A primeira e a segunda son reflexións dun vello impresor, sabio e grande amigo: 1) as urxencias sempres están dun so lado, e 2) non hai traballos urxentes: hai encargos tardíos. A terceira é unha frase lapidaria e volteriana, que, a beneficio da miña saúde física e mental, preside en fotocopia o meu despacho: A force de s’occuper des choses urgentes, on oublie les choses essentielles. Persoalmente, teño demasiadas cousas esenciais para perdelas polas urxentes. Agardo (e desexo) que vostede tamén.