O libro, publicado por unha coñecida editorial do país, chámase Hai cu. Pintadas de báter. Para a súa presentación vaise poñer en escena un espectáculo multimerda que terá lugar nun local chamado Malas pécoras.De certo que o signo inequívoco dos xenios é que todos os necios se conxuran contra el.
Estou facéndome maior.
6 comentarios:
Hai que tomalo con sentido de humor. Pense no que dirían nos anos 20 ao ver aos escritores de vangarda facendo as súas boutades. O tempo poñerá todo no seu lugar.
Un bico agarimoso.
Pues no tiene mala pinta del todo el amigo haicu. Yo iría si estuviera más cerca, no más por curiosidad.
¡No hay que dejar envejecer el espíritu! ;-)
Ai, pois será a vellez ou un certo prexuízo estético, pero eu non lle vexo o interese, a verdade. Confeso que son estes casos os que me fan sospeitar que quen se fai chamar artista, ás veces,non é máis ca alguén que che toma o pelo (con perdón).
De todo o dito, que acepto e agradezo, fico coa opinión anónima de que o tempo pon a cada quen no seu lugar. Quen lembra hoxe a Harris Glenn Milstead, máis coñecido como Divine, paradigma do mal gusto aplicado á comunicación? Creo que ese recurso á escatoloxía das nosas funcións fisiolóxicas, como alicerce dunha pretendida sacudida das conciencias,
a) non ten nada que ver co humor (a min o humor sóbrame, sáeme polos poros da pel, e persoalmente non atopo nada gracioso neste rollo da caca, dos báteres e de tirar da cadea). Lémbrame a eses nenos, sempre os máis estúpidos e reprimidos, que atopan un inexplicable atractivo nos chistes de pitocacaculopis.
b) é, como recurso, bastante pobre, como a historia da arte demostra. E iso porque ata as transgresións teñen límite. Alfred Jarry paseábase polo París de comezos de século cunha langosta atada á correa dun can. Breton escribía cousas delitrantes. De Chirico facía arte cos seus sonos e pesadelos e Dalí facía derreterse un reloxo. Iso é o que a historia ten conservado, non as chorradas escatlóxicas de nomes hoxe perfectamente descoñecidos.
Ora, cada quen disfruta á súa maneira, e ata é posible que o botellón sexa unha nova forma de cultura e o espectáculo multimerda de referencia un avance na arte do século XXI. Hai que vivir aberto a toda sorte de fanatismos. Saúdos e grazas polos puntos de vista.
Quen lembra hoxe a xenios como Marcel Duchamp? É o seu un nome perfectamente descoñecido? Porque pensamos nos nenos, que aínda teñen a mente libre de prexuízos, como estúpidos, e nos adultos como paradigma da intelixencia? (cantas veces será máis ben ao revés...). Por que cremos que a poesía só pode cheirar a rosas? A unha parte da sociedade gustaralle a arte cómoda, nada molesta, deliciosamente burguesa, e con cheiro a ambipur. Outros preferimos outra cousa.
Non, non, eu non falo de cheiros. Cada un cheira ao que lle peta e claro que a vida non sempre cheira a ambipur, ben o sei. Ora, teño a sospeita, insisto: a sospeita, de que a arte moderna -burguesa, proletaria, mileurista ou inmigrante- nútrese de moita impostura, tras a que non hai nada. Se vostede cuspe, mexa e fai de corpo sobre un lenzo, iso é unha merda. Se o asina Andy Warhol vale millóns.
Non serei eu quen aventure a Pintadas de báter un futuro ou outro.
Obrigado pola visita e comentario.
Publicar un comentario