10.9.17

O camiño dos faros: o bo camiño



Neste verán que xa remata, a, digamos, excesiva «exposición turística» de España estivo en primeira liña, primeiro polas mamarrachadas dun grupo de descerebrados cataláns, que resultaron non ser máis que o patético preludio dunha barbaridade executada na cidade condal por outros descerebrados, estes de nación magrebí. Descerebrados, fanáticos, todos eles, ao cabo, pero, por certo, soprendentemente novos. Non sei vostede, pero eu pregúntome se esta xentiña, con dezasete ou vintedous anos, non terá mellor cousa en que empregar unha idade tan marabillosa, enamorándose, pasando de todo e vivindo a vida feliz da mocidade no canto de andar vomitando odio, noxo e intolerancia. En fin. 
Sexa como for, o elemento de reflexión é indiscutible e boa parte da opinión pública do país manifestou a súa preocupación acerca dun modelo de explotación turística que semella, a todas luces, estar chegando a extremos insostibles (é insostible é un adxectivo especialmente sensible cando a sostibilidade das accións, sistemas e proxectos é actualmente un elemento case obsesivo). No caso de Galicia, ignoro cales serán a medio prazo as consecuencias de sumarse sen máis á oferta, xeralizada en España, de festa jolgorrio, praia, chiringuito, comer e beber sen taxa, e, se queda tempo e o corpo resiste, visita a un monumento, xa natural, xa artificial. É un turismo de masas no que o turista é un depredador para quen visitar as fragas do Eume responde ao mesmo instinto de consumo que papar unha mariscada nun restaurante do Grove ou tomar unhas cañas con tapa de tortilla nunha terraza de Ribadeo. 
Eu lembro tempos, tampouco tan lonxanos, nos que en agosto podía un atopar dous ou tres coches e catro ou seis visitantes no faro de cabo Touriñán. Alá estiven este verán e aquilo xúrolle que era un vindeaver. Logo trasladeime a Fisterra, que ás seis da tarde semellaba a verbena da Paloma, que barbaridade, había que facer cola para ver o faro. Pensei: a isto ou se lle pon couto ou rebenta. 
En troques, hai marabillosos exemplos no país de turismo sostible, baseados na ecoloxía, no esforzo físico e no pasmo diante dunha natureza extrema e impresionante: o camiño dos Faros é un reto en oito etapas que, galgando monte, pisando toxo, fentos e terra, discorre no borde dos cantís da Costa da Morte, entre Malpica e Fisterra.  Este si é o bo camiño. Eu, de verdade, desconfío do outro.

No hay comentarios: