Que nun mesmo
informativo da caixa tonta convivan noticias de talante radicalmente oposto dá
fe, ao meu modo de ver, do fondamente contraditoria, e aínda paradoxal, que é a
sociedade na que nos tocou vivir. Durante varios minutos, o telexornal detense
no pormenor do World Pride, celebrado multitudinariamente en Madrid. Pouco
despois, as imaxes reflicten a liorta que se organizou nunha piscina pública do
país, creo que en Ourense, porque a unhas señoras se lles ocorreu quitar a
parte de arriba do biquini. A primeira das novas testemuña ata qué punto condicións
sociais non hai moito consideradas mesmo delictuosas (ser homosexual masculino no
franquismo era legalmente un perigo
social equiparable ao que supoñían
os vagos e maleantes), son hoxe
materia común da que non se sorprende ninguén (a non ser que se viva na
caverna, que de todo hai). Paradoxalmente, a segunda noticia evidencia que non
todo o camiño está andado e que aínda pervive algo do sabucho reprimido e
represor que, en punto á sexualidade, caracterizou a sociedade española durante
décadas.
Como cidadán, nesta como en tantas outras ramas da vida, sigo
unha regra de ouro, unha desas máximas que debían ter copyright e cobrarse de cada vez que son usadas, de tan rendibles e
produtivas que resultan: o meu dereito remata onde comeza o do outro. Persoalmente,
estimo un chisco esaxerado que, para reivindicar a normalidade social das relacións
homosexuais masculinas, un señor teña que ir a unha mani vestido de señora, con
rimmel, peluca, medias e taconazo, e non porque a min me moleste (que non) senón
pola estridencia en testemuñar unha condición, calquera que sexa, pois, no
fondo, toda estridencia é superflua e, probablemente innecesaria. Pero ata aquí
o meu dereito a que este comportamento se me alcance estridente. Onde remata o
meu dereito, comeza o deste señor a facer o que lle pete, sempre, naturalmente,
dentro do respecto ás persoas e a súa integridade.
A indignación derivada de
que unhas señoras descubran os seus peitos en público alicerza, sen dúbida
ningunha, no machismo dunha sociedade patriarcal, que converteu tan nobilísima
parte do corpo feminino nunha diana do desexo sexual. Ou é que alguén se ofende
cando unha nai publicamente dá o seo ao seu meniño para alimentalo? Pero, máis
que nisto, esa indignacion deriva de que ao principio da tolerancia, base de
toda convivencia, lle falta un fervor no noso país, substituído torpemente en
moitos casos pola pretensión da imposición. E así nos vai.
No hay comentarios:
Publicar un comentario