Ladróns de libros

Imaxina vostede un adolescente contemporáneo dicíndolle a un coleguilla: «Oe, vén á miña casa, xa verás que biblioteca ten meu pai!» Non, claro, que non. Só un friqui faría ou diría algo así. En troques, seguro que lle resulta a vostede ben doado de imaxinar o entusiasmo dese adolescente dicíndolle ao seu coleguilla: «Oe, vén, imos ao garaxe, verás o ‘piazo’ Kawasaki de meu pai». 

O libro carece, en efecto, do que os analistas Ana Rubín e Felipe Romero, de The Cocktail Analysis, chaman (perdón polo palabro) aspiracionalidade, é dicir, o don dos obxectos de consumo que leva a dicir/sentir «como mola ese cacharro», ese «eu quero un destes». Acaso non saiba vostede que, nos barómetros de lectura que elabora o Ministerio de Cultura, ler, entre dez actividades de lecer dos adolescentes españois, ocupa o penúltimo lugar, só superada por, literalmente, «non facer nada». Posuír un libro, ou moitos libros, non reviste dunha auréola de nada ao posuidor. Pero posuír unha tablet ou un celular de última xeración, unha bici de montaña de cinco mil ñapos ou, xa non digamos, unha moto ou coche deportivos é de ‘lo last’, mola un pegote. Como aquela arpa de Becquer, del salón en el ángulo oscuro, acantoado por unha tecnoloxía omnívora, o libro perdeu o tren da modernidade, non mola, é hoxe un obxecto esquecido, frío, gris, pobretón e inútil como un fidalgo de idade provecta e vido a menos, que come da caridade dos curmáns.  Pero, como o fidalgo, tamén o libro coñeceu unha era dourada, cando un códice miniado ou unha fermosa edición de Aldo estaban reservados a reis, nobres e arcebispos. 

Vivimos un momento estraño, un mundo raro no que unha permanente indixestión editorial (en España edítanse 80.000 título por ano) convive paradoxalmente cunha terrible indixencia lectora (case o 50% da poboación española declara non ler nunca libros), unha sociedade cada vez máis iletrada que, sen embargo, bota boa parte do día lendo e escribindo, iso si, lendo e escribindo chorradas nun monitor táctil.

O outro día informáronme de que, durante a Semana do Libro de Compostela, SELIC 2017, evento, por certo, aberto e dinámico, magnificamente organizado polo Concello, do noso stand da editorial universitaria foron inadvertidamente subtraídos ata catro ou cinco exemplares. Poucas horas despois, un amigo, profesor de certa facultade, contoume indignado que un colega lle birlara do despacho un libro, do que só tiña un exemplar. ¡Magníficas novas nun mesmo día!, pensei. Mentres siga habendo ladróns de libros hai esperanza.