Non sei a vostede,
pero a min unha das cousas que máis difícil se me fai soportar desta nosa
sociedade, falsamente atractiva como os seos de silicona, é o cansativa que
resulta, un cansazo derivado da súa infinita capacidade de machacarnos con
propostas que, por aburridas, xa nin consideramos ou, máis ben, considerabamos
esquecidas e enterradas baixo toneladas de terra. A publicidade das coleccións
en fascículos en outono, das barbacoas e bikinis en maio ou o anuncio da
lotaría de Nadal son as inevitables mouteiras que sinalan o paso do tempo e o
ritmo das estacións, ao igual que a caída da folla, a volta das andoriñas ou a
curtidade dos días. Pero, no entanto estas manifestacións naturais teñen mesmo o
seu aquel de poético, as suxestións da tele resultan noxentas pola súa
reiteración ata a náusea, trala que, naturalmente, só hai gana de quitarnos os
cartos.
Deitado a
outra noite na alcoba dun hotel e ollando con desgana a tele, con esa nonchalance propia do insomnio
anticipado e as festas sopresa, a caixa tonta puxo a contribución a miña
capacidade de asombro ao anunciar, nun spot
no que todo son fastuosas expectativas, unha nova edición de ¡Operación
Triunfo!, explicitando que o casting para
o eventual paso de algún cidadán/cidadá galego/a ao universo do glamur e os ouropeis da fama terá lugar en data
próxima na cidade de Compostela.
Sinceramente pensei que o rollo este da
operación de marras estaba, en efecto, morto e enterrado, tras o recente e patético
revival da edición orixinal, no que,
para alén de toda dúbida, se evidenciou que o pretendido triunfo se circunscribiu a un individuo de rizos e sotaque sureño, de
certo éxito en América latina, e cuxa suposta relación erótico-sentimental con
outra concursante, baixiña ela, semella preocupar moito ao país. Pero isto é o
de menos. Danzade, danzade, malditos, como na película. O caso é seguir facendo diñeiro a base de explotar
o convencemento entre os máis novos de que o éxito na vida se vende empaquetado e só hai que ter a
sorte de atopar o paquete. Mediando os anos
setenta do pasado século, Sting levaba as casetes das súas maquetas nunha bolsa
de deportes e os vendía, porta a porta, polas casas. Pero de pouco importan
hoxe a dimensión do esforzo e a forza da convicción no que un fai. Creo que,
como xeración, temos sobrevalorado iso que chamamos educar en valores. Como pai
e cidadán, poño ao ceo por testemuña de que levo anos intentándoo, tal vez como
vostede, pero, recoiro, nolo poñen ben difícil.
No hay comentarios:
Publicar un comentario