Un pregón

Eu creo, sinceramente, que a vaidade é cousa de parvos. Ben está, para mellor levar a vida e aturar as moitas embestidas do traballo, da familia, dos amigos…, unha certa dose de autoestima, imprescindible para aguilloar a forza da nosa imaxe perante os demais e dar a entender que non chupamos o dedo. Pero, ai!, o camiño entre unha certa de dose de autoestima e unha sobrecarga de vaidade é demasiado curto. Non quixera, conste, exercer de moralista (madia a levo) nin moito menos emitir xuízos de valor, pero o sentido común e a miña experiencia na vida, que non é pouca, ponme ben ás claras que a vaidade é como as nubes que impiden ver o ceo. O vaidoso (e, en certas contornas profesionais, a vaidade patolóxica é unha pandemia) non xulga con ecuanimidade, pois todos os seus xuízos estan tinguidos dun kit de ideais letais: 1) a miña valía (e polo tanto opinión, argumento, idea, proxecto, suxestión…) é indiscutiblemente superior á calquera outra; 2) non podo permitirme perder o tempo cambiando o sentido con xentes intelectualmente inferiores, e 3) en todo caso, si podería considerar facerlles o favor de deixar que tiren proveito do moito que vallo. 

Como corolario do anterior, o vaidoso acostuma ser antipático e repunante, pois ese pedestal onde vive empoleirado fai que todos os demais teñamos que mirar, se queremos velo, para arriba cun incómodo revirichamento do pescozo.  

Sobre estes razoamentos, eu conclúo que as persoas intelixentes e de vitola, entre as que, por suposto, eu me atopo, adoitan ser pouco vaidosas, como ben se ve que é o meu caso... 

En fin, que resulta que a algúns amigos da miña vila, co gallo dunha importante festa gastronómica que pide, como toda boa festa, ser pregoada, se lles ocorreu que eu podería ser o pregoeiro. As miñas protestas iniciais contra tal dislate baseáronse na miña convicción sincera de estar desposuído de todo mérito para tal honra. Pero, ouh valor da amizade!, como desairar tanto afecto? Neste tipo de lances, actúa, creo eu, precisamente esa delicada dinámica entre autoestima e vaidade, aquela absolutamente imprescindible na dose xusta, esta unha porta aberta a moita infelicidade. 
Naturalmente, dixen que si, lin o meu pregón e os bos amigos da Estrada agasalláronme cunhas das máis felices xornadas da miña vida. Tras o consabido baño de parabéns, felicitacións e emotivas apertas (pois, ao cabo, supoño que o discursiño algo de bo tería), eu lembraba os cónsules que entraban na vella Roma en triunfo e levaban no carro un escravo que, cada tanto, lles soplaba: Lembra que es mortal. Tíos listos estes romanos, carallo.