Unha milanesa de porco

En certo colexio público, tres nenos xogaron unha mala pasada a outro facéndolle crer, na hora do xantar no comedor do centro, que estaba papando unha milanesa de polo cando, en realidade, era de porco, pois, co conto do empanado, a carne ía disimulada. A cousa, claro, non tería máis transcendencia se non fora porque a vítima da brincadeira é musulmán. Como é lóxico, e por demais esperable dun funcionamento social afeito ao esquema semiautomático ‘estímulo-resposta’, no colexio armouse o lío padre, no que, supoño eu, sería bastante complicado deslindar a trastada irreflexiva de tres calaveras de dez anos e as consecuencias, matices ou lecturas eventualmente xenófobas ou racistas, tan delicadas nunha sociedade mestiza como a nosa. A min, persoalmente, que teño certo tendencia a desmarcarme no que podo da matraca politicamente correcta (malia que logo me poñan de verán), a chuscada dos cativos, preguntando ao seu colega se o polo estaba bo, semelloume merecente da mellor portada de Charlie Hebdo, dito co respecto que profesa a todas as relixións este menda, que non cre en ningunha. En fin. 

Neste asunto das cada vez máis abundantes e intensas fobias ao distinto (xenofobia, homofobia) eu creo que interveñen varios factores máis ou menos evidentes (o fanatismo, inmobilismo e rixidez inherente a todo credo e/ou ideoloxía, a larvada agresividade que sae á supercificie coa discrepancia, a rendibilidade que os medios tiran destes asuntos… ) pero, sobre todo, unha marcada inclinación colectiva a tomármonos todo demasiado a serio, proporcionando a situacións dignas de menor vitola unha importancia desmedida e atopando pantasmas onde non os hai. Dixo Sartre que o inferno son os outros. Por que non o ceo? Teño para min que o fondo de sublime escepticismo de que facemos gala os galegos, iso tan engaiolante e indefinible que chamamos retranca, é un antídoto infalible para ese rico catálogo de noxos e xenreiras cara ao distinto, que si se manifestan con crueza noutras latitudes.

Un amigo meu, posuidor dun can de raza carísimo, paseaba co chucho por unha aldea do Courel. Parou a botar un párrafo cun pastor que por alí andaba cunhas cabuxas, e preguntado por este, díxolle que saíra a pasear o can. O fulano, sorrindo, espetoulle: «Bueno. Aquí os cans pasean solos». A isto me refiro.