23.4.17

Un fantasma en San Xerome



Non hai cousa que imprima maior respecto que o tempo. Ao enxergarmos de lonxe as casoupas circulares do castro de Baroña, impresionan os sentidos a beleza salvaxe do enclave, a extraordinaria habelencia daqueles anónimos arquitectos, a dureza dos seres que deberon habitar o poboado. Pero, máis ca todo isto, ou, tal vez, como énfase de todo isto, impresiona o abismo insondable de tempo, a incalculable cantidade de días e anos que nos separan do momento en que homes, mulleres e meniños da prehistoria, os nosos devanceiros, fixeron daquel castro, enfrontado ao océano cruel, a súa casa. Alí naceron, alí medraron, alí amaron, pescaron, loitaron, alí… morreron. Trátase do sentimento, fondo e fascinante, denominado genius loci, o espírito do lugar, e que, máis prosaicamente, a sabedoría popular expresa con elocuencia: se as pedras falaran! 
Eu creo que o fascinio, o enorme potencial de misterio dos sitios vellos foi quintaesenciado polos románticos (especialmente os británicos: Stoker, Mary Shelley, Le Fanu, Matthew Lewis...), quen, en ruinosas abadías, castelos solitarios e casaróns abandonados, troquelaron a etiqueta de literatura gótica para meter medo na xente. Facendo cámping cun coleguilla no adro do venerable mosteiro de Carboeiro, nun máxico mes de setembro de hai ben trinta e cinco anos, lembro, aínda con repelús, as noites que me viña o maxín o escalofriante relato de Bécquer «O miserere», desenvolvido nunha paraxe que, nin buscada con lupa, se semellaría máis ao antiquísimo cenobio dezán.
Postas a falar as pedras, daquela, de certo que en Compostela tiñan conversa para aburrir! Aquí temos de todo, unha variedade de escenarios que faria as delicias dun cineasta de pelis de medo: vellos pazos, casas destantareladas en ruelas escuras, pasadizos segredos, profundas criptas, conventos medievais co morbo da clausura, impoñentes igrexas, mosteiros milenarios, cemiterios siniestros… Pois mire vostede por onde, con tanto trasfondo gótico posible, o bo de Iker Jiménez e a súa Nave do misterio non teñen outra ocorrencia que recalar na reitoría da nosa prezada Universidade, venerable casa do saber, precisamente erixida para espallar a luz da ciencia contra as tebras da superstición, coa supercheria de que por aí, entre vicerreitorías, despachos e salas de reunión, vaga un espírito. Será que Iker entendeu mal iso de que na universidade hai moito fantasma? Será que anda na procura da ánima en pena dun peneene (valla o xogo de palabras), do ectoplasma dalgún vello reitor a quen se lle adebedan uns complementos ou dun titular que palmou sen acadar a cátedra e volve do Alén para seguir armando lío ó equipo reitoral polo atropelo cometido? Que medo!!

No hay comentarios: