Politicamente incorrecto

O concepto do 'politicamente correcto', dun ou outro xeito, existiu sempre. Séneca, que era un fulano moi sensible e culto, cría que un cristiano ardendo nunha pira, en xusto castigo ir por aí promocionando o extravagante ideario dun tal Xesús de nación aramea, era politicamente correcto. Enviar, sen máis caralladas, un aristo á guillotina na Francia do Terror era o politicamente correcto. Politicamente correcto era irmos os nenos da miña quinta ao catecismo e o Sagrado Corazón de casa en casa nunha caixiña de madeira cunha fiestra e una veliña acesa era, en tempos en que España fedía a mexo seco, o politicamente correcto. O politicamente correcto define aquilo contra o que todo iconoclasta ou chalao (e é de notar que as lindes históricas entre os iconoclastas e os chalaos nunca fican claras) se rebela, cuspindo o seu desprezo ao que a maioría estima valioso. As estrofas daquela marabillosa peza de Brassens-Ibáñez intitulada La mala reputación constitúen o himno de quen quere vivir fóra do rabaño, decálogo de todo rebelde contra o instituído e reverenciado. 

Hoxe, o politicamente correcto, como tantas outras cousas desta sociedade analxésica, hipercomunicada e artificiosa, transita polos derroteiros da parvada conxénita, que, por veces, conducen a excesos grotescos. Escoitei eu hai ben pouco á certa concelleira afirmar que «é de sabios e sabias rectificar». Sen comentarios. 

Contra a mitomanía, veciña do pensamento único, eu creo que proverse dunha dose de irreverencia é, dentro do respecto ás persoas, un profiláctico bárbaro contra a uniformidade social, causante, como as camisas de Mao, de farto dano á intelixencia. Atopo estes días páxinas sorprendentes do escritor arousán Julio Camba, raro e de brillante pluma, nunha excelente edición de textos do autor sobre Galicia. De Montero Ríos, tan unanimente celebrado nos últimos tempos, cría don Julio que  «todas sus artes de abogado y de político son las artes del labriego: la malicia, la desconfianza, la intriga. Montero Ríos no es filósofo, ni grandilocuente, ni tiene ninguna visión grande de las cosas». Do intento dun galego culto, en tempos de Camba en fase embrionaria e experimental, pensaba don Julio que «no creo que haya un idioma gallego distinto del castellano. Lo que sí creo es que se podría inventar pero a la vuelta de cincuenta años este idioma gallego llegaría, lógica y fatalmente, a confundirse con el idioma castellano».
Mimá! Con estas ideas, hoxe o Sr. Camba  había andar con escolta…