Un bebé na universidade

O caso dunha moza, alumna de último curso de Pedagoxía na Universidade de Barcelona, que, non tendo con deixar o seu pequecho de 11 meses entre as tres e as cinco da tarde, tivo a ocorrencia de levalo canda ela ás aulas universitarias, alegando que a esas horas o meniño dorme a siesta e está ben tranquiliño, pon o foco, creo eu, no moito que as novas xeracións esixen da sociedade que os arrodea e que ten que ver co modelo de sociedade que queren, unha sociedade que, por tumbas ou por derrumbas, ten que satisfacer todas as súas demandas, pois para iso estamos, faltaría máis. 
Sen ánimo de incorrer en odiosas comparacións, o paradigma disto último que argumento é o botellón, prístino contributo hispánico á cultura occidental contemporánea.     
A verdade é que nun país onde o pensamento colectivo se rexe dende hai moitos anos non polo vello principio, tan caro ao sentido común, do por qué das cousas senon do por qué non das cousas, todo xénero de disparate ten asento. O botellón era, na súa xénese, unha reunión de catro amiguetes na alameda da vila arredor duns cocacolas e un frasco de Brugal. Nun clima da maior impunidade, a cousa foi medrando, ocupando xardíns públicos, campus universitarios, prazas históricas, bosques semirubanos, paseos marítimos e fluviais, sen que ningún responsable ou mandatario fose quen de poñerlle couto a tempo, pois o tal couto implicaba gravísima lesión á corrección política, segundo a cal a xuventude é un estado semidivino, digno de toda veneración, pois todo o novo é bo, dinámico, atractivo e desexable e todo o vello é malo, caduco, repelente casta. Así pois, nese seráfico estado en que todos (pais, profesores, policías, alcaldes, reitores…) bendicían a dipsomanía colectiva dos mozos nos espazos públicos, os mozos reaxiron, consonte os valores adquiridos: limpar os restos inevitables destas orxías alcólicas cooperativas, tanto directos (bolsas, botellas de cristal e plástico) como indirectos (vomitonas, mexadas, preservativos) é un problema dos maiores, non noso, o noso é divertirnos. E nestas andamos.

A moza que, en idade tan temperá, desexa facer universitario o seu roliño de manteiga razoa exactamente así, tal e como lle aprendemos, coa fresca ousadía de quen non ten conciencia do problema pois o problema non é seu senón da sociedade, que para iso está. Que non teño con quen deixar o neno? Que mo solucionen, que é ao que estou afeita. 
Malo será que, tras saír no parte da noite,  o tema non sexa obxecto de debate en dez tertulias, titular de vinte xornais e, mesmo, se monte unha plataforma cívica en defensa dos bebés na universidade, pois, se ben se mira, toda idade para aprender é boa.

O wonderbra e as cebolas da Costa da Morte

O finado de meu pai era un home,  como antes se dicía, «chapado a la antigua», malia ter ideas progresistas en moitas cousas e ser persoa que, como o país, foi afacéndose, sen traumas nin espaventos, ás novas circunstancias tras a ditadura. Pero nunca foi amigo de chintófanos que puxeran a proba a súa sinxeleza de pensamento. Unha vez, polos Reis Magos, trouxéronlle unha máquina de escribir electrónica, que hoxe semellaría un trebello paleolítico. Moi digno e delicado, para non ferir o afecto de Súas Maxestades, díxonos que era unha cousa demasiado moderna e que prefería quedar coa sua Olympia de toda a vida, pousada no seu venerable tapetiño de feltro verde cos bordes dentados. 

Papá era un home con ocorrencias curiosas e  atrabiliarias, que o facían un chisco anacrónico, tipo de ideas fixas que non había cristiano que llas sacara da cabeza. Cría, por exemplo, que todas as presentadoras da tele, nomeadamente Rosa María Mateo, levaban perruca ou que as revistas do corazón nutríanse de xigantescos arquivos fotográficos e que logo uns tíos buenísimos (literalmente, quería dicir intelixentísimos) poñían os pes as fotos, facendo pasar de matute unha noticia sobre Lola Flores, Dyango ou Pitita Ridruejo, que non era máis que finximento. O bo do  home tocou o ceo en ocasión de avaliar as luces e sombras dunha innovadora prenda íntima feminina que vostede sen dúbida lembrará. Dixo, moi serio e reflexivo: «Eu creo que iso do bonderbra (sic, por wonderbra) non vai ter moito éxito porque ten que causar unha certa desilusión». 

Eu creo que, en moitos respectos, a sociedade que nos arrodea é un inmenso wonderbra, que quere aparentar moito pero é todo recheo e calote. Cando, na sección de xardinaría dun área comercial, descubrín un spray con aroma a herba para pulverizar na relva artificial, case caio de cu. Polo visto, nun libro, dous autores franceses aseguran que George Clooney é gay e se entende dende hai anos co seu perruqueiro e que o seu perfecto matrimonio cunha fermosa executiva libanesa é todo conto para chegaren en 2020 á Casa Branca polo partido demócrata. Vá por Dios. 

Como antídoto ao veleno de tanta falsidade, eu, como meu pai, acubíllome nun kit elemental de ideas que me reconcilian co pouco auténtico que vai quedando.

Na recente visita a unha vella herdade da Costa da Morte, con intención de provernos dalgúns dos excelentes froitos daquela terra pródiga (cebolas, patacas, pementos...), atopei unha reflexión consoladora: máis aló do artificio dunha sociedade hipertecnolóxica e impostada, a eternidade do campesiño, a íntima comunicación do labrador coa terra que nos nutre representa un valor de inmutable humanidade. E iso, creo, é bo.

Politicamente incorrecto

O concepto do 'politicamente correcto', dun ou outro xeito, existiu sempre. Séneca, que era un fulano moi sensible e culto, cría que un cristiano ardendo nunha pira, en xusto castigo ir por aí promocionando o extravagante ideario dun tal Xesús de nación aramea, era politicamente correcto. Enviar, sen máis caralladas, un aristo á guillotina na Francia do Terror era o politicamente correcto. Politicamente correcto era irmos os nenos da miña quinta ao catecismo e o Sagrado Corazón de casa en casa nunha caixiña de madeira cunha fiestra e una veliña acesa era, en tempos en que España fedía a mexo seco, o politicamente correcto. O politicamente correcto define aquilo contra o que todo iconoclasta ou chalao (e é de notar que as lindes históricas entre os iconoclastas e os chalaos nunca fican claras) se rebela, cuspindo o seu desprezo ao que a maioría estima valioso. As estrofas daquela marabillosa peza de Brassens-Ibáñez intitulada La mala reputación constitúen o himno de quen quere vivir fóra do rabaño, decálogo de todo rebelde contra o instituído e reverenciado. 

Hoxe, o politicamente correcto, como tantas outras cousas desta sociedade analxésica, hipercomunicada e artificiosa, transita polos derroteiros da parvada conxénita, que, por veces, conducen a excesos grotescos. Escoitei eu hai ben pouco á certa concelleira afirmar que «é de sabios e sabias rectificar». Sen comentarios. 

Contra a mitomanía, veciña do pensamento único, eu creo que proverse dunha dose de irreverencia é, dentro do respecto ás persoas, un profiláctico bárbaro contra a uniformidade social, causante, como as camisas de Mao, de farto dano á intelixencia. Atopo estes días páxinas sorprendentes do escritor arousán Julio Camba, raro e de brillante pluma, nunha excelente edición de textos do autor sobre Galicia. De Montero Ríos, tan unanimente celebrado nos últimos tempos, cría don Julio que  «todas sus artes de abogado y de político son las artes del labriego: la malicia, la desconfianza, la intriga. Montero Ríos no es filósofo, ni grandilocuente, ni tiene ninguna visión grande de las cosas». Do intento dun galego culto, en tempos de Camba en fase embrionaria e experimental, pensaba don Julio que «no creo que haya un idioma gallego distinto del castellano. Lo que sí creo es que se podría inventar pero a la vuelta de cincuenta años este idioma gallego llegaría, lógica y fatalmente, a confundirse con el idioma castellano».
Mimá! Con estas ideas, hoxe o Sr. Camba  había andar con escolta…