Semella non existir maior mérito ca
morrer. Badulaques e galopíns, tras unha vida de falcatruadas de toda laia, parecen,
de súpeto e por efecto da parca inexorable, persoas dignas de todo aprecio;
antipáticos, rosmóns e repunantes aos que ninguén tragaba vólvense o día do seu
sepelio exemplos de cordialidade e obxectos de universal afecto. En troques, xentes
de vitola, que en vida foron comunmente ignorados ou tratados con xeral indiferenza,
acadan, ao espicharen, os loureiros da gloria e os méritos da lembranza,
teimándose moito en peroratas e panexíricos públicos no urxente que resulta a recuperación da súa memoria, cando hai
dous días ninguén lles facía maldito o caso. Disto hai no país, e especialmente
no mundo da cultura, exemplos abochornantes. É paradigmático o caso dun
escritor (autor, na miña opinión, da mellor novela da lingua galega) que, so e
esquecido, malviviu os seus últimos anos da caridade dos frades dun convento.
Abondou con que pasase a mellor vida para que a opinión pública sinalase como
tarefa urxente a consabida recuperación da súa memoria, pasando
axiña a dar nome a premios literarios e institutos de ensino.
A morte, en efecto, ten un efecto
curiosamente mitificante, máis se se produce en idade temperá e circunstancia
tráxica.Ninguén saberá nunca se James Dean, Kurt Cobain, Marylin Monroe ou
Jimmy Hendrix serían os símbolos da cultura popular que hoxe son de teren
falecido nun asilo, valetudinarios, con bata de casa, zapatillas e a medicación
para o colesterol. O caso é que esa mitomanía da morte é tan intensa que pode
operar tamén con carácter retroactivo.
Ignoro que beneficio se seguirá de confirmar,
tras tanta artillaría tecnolóxica e o capitalazo investido en todo a tinglado, para
alén de toda dúbida, que un oso palomo que leva séculos dando malvas na igrexa
das Trinitarias da Vila e Corte corresponde a don Miguel de Cervantes. Meterán o
esquelete, se chegan a compoñelo, nunha urna semellante á da santa Minia de
Brión para exhibilo na Real Academia e todos como papóns mirando para o aceno
sinistro dunha calivera? Repousará máis sosegado o autor de Persiles se
soterran os seus pobres despoxos con toda a pompa e ofensiva mediática
esperable? Incrementarase, tal vez, o seu mérito literario confirmando que unha
tibia roñosa fixo parte algunha vez da esgrevia perna? Ai, se don Miguel
erguera a cabeza! Coño, pero se non a ten!!
No hay comentarios:
Publicar un comentario