Ao meu modo de ver, unha das máis
perversas consecuencias de vivirmos nun mundo tan artificial-artificioso e tan
subxugado ao positivismo do permanente
progreso cara a un ideal, é que adoito nos sentimos insatisfeitos e, dun
xeito case masoquista, antepoñemos os defectos e fealdades das cousas ás súas
virtudes e eventuais belezas. Reaccionar perante unha visión tan negativa das
cousas é o que moitos chaman «entusiasmo», actitude vital da cal eu
me manifesto devoto seareiro, o cal non é pouco coa que está caendo. Penso, en
efecto, ―e tal vez
esta sexa unha boa lección que podemos tirar da crise―, que resulta moito máis produtivo o entusiasmo e as
ideas con recursos limitados ca a abundancia de recursos en mans de mediocres. «If you can't be with the one you love, love the one you're with», cantaban nos
setenta Crosby, Stills & Nash, en memorable tonada. Conste que de
ningún xeito quero eu facer un canto ao conformismo, pois nunca os conformistas
moveron o mundo, pero, entre a pasividade do nugallán e o agravio constante do
insatisfeito patolóxico debe haber, como en todo, un termo medio. Se, por
exemplo, penso no país ―«miña terra galega onde o ceo é sempre gris»― moléstanme
moitas cousas: anóxame o feísmo da construción; o sistemático desleixo na
conservación do medio natural; a invasión de «alcolitos», uralita e cemento; os
depósitos incontrolados do lixo máis inmundo aldraxando as máis fermosas
paraxes; os somieres pechando as leiras; o abandono de todo aquilo de que bo
tiña un sistema tradicional de vida en beneficio dunha innobre mestura de
elementos rururbanos; a miseria mental que subxace a un escasísimo cultivo do
espírito. Pero todo ten o seu contrapeso e, de certo, non se consola o que non
quere. A quince minutos en coche desde o Brión que habito, hai un
pequeno paraíso, nun recanto de bosque da ría de Noia: valoro como un
privilexio ter tan a man esta Broceliande case privada, que para unha chea de
xente da ruda estepa sería «un
finde no campo»,
tras catro horas de viaxe e abonar,
claro, un pastizal. Confeso que amo Galicia, esta vella esquina verde, sen
maximalismos pero tamén sen fendas, sen crer que sexa a última Thule, sen facer
do meu amor ideoloxía nin levarme o traballo a casa; algo así como amar alguén
a quen coñeces de toda a vida e a quen, alcanzando os dous un punto de
sabedoría, transíxenselle os defectos a cambio de seguir gozando as súas
virtudes.
No hay comentarios:
Publicar un comentario