A este vello crocodilo, que chora
por tantas cousas, non lle gusta facelo por política.
Non; este crocodilo, comprobando que, como dicía Daniel, a política será fea
pero moitos tolean por ela, prefire chorar por outras moitas cousas da vida,
porque, aínda que pareza incrible cada vez que un abre un xornal ou liga a
caixa tonta para ver o parte, hai outro mundo para alén da política e do
tsunami diario de analistas, opinadores, expertos, politólogos, comentaristas,
eséxetas e interpretadores de toda laia. Porque se, en efecto, todos temos a
sensación de que a xestión da cousa pública se profesionalizou ata extremos
deplorables, non é menor, cando menos para min, a convición de que se precisa
dunha especialización case erudita para esmiuzar as claves dun exercicio que,
en tanto que alicerce do funcionamento social, resulta de feito moito máis
simple, pois a xente non é parva. Na miña calidade, por tanto, de mero cidadán
que apela (privilexios da independencia) ao seu dereito a interpretar o que lle
pete, dentro do escrupoloso respecto ás persoas e dende a súa deleitosa áurea
medianía, vou ensaiar unha visión exprés da situación política do país.
Un
elemento que me parece sublime é que, dende as máis variadas instancias, se
apele á fin do goberno de Feijoo como condición sine qua non para solucionar todos os males do país, cando hai
menos de catro anos Feijoo apareceu, con contundente obviedade, como a sorpresiva
―máis ca sorprendente― alternativa a un goberno bipartito de infame recordación,
ao que unha enormidade de votantes nunca lle perdonará que, tendo por vez
primeira a chave histórica dunha alternativa real ao goberno da dereita, se
esforzase en facer bos os peores tópicos sobre a política nepotista, clientelar
e chiringuiteira. Menos de tres anos despois, planea sobre un atónito
electorado a sombra dunha nova edición daquela bochornosa entente, con algúns
extras que, como o dobre de mozzarella na masa, fai unha pizza irrepetible: un
candidato perfectamente coñecido na súa casa á hora de xantar e tan encantado
coa perspectiva de subir á gestatoria de San Caetano que se fuma todo principio
democrático na súa elección (¿?) e os residuos dunha coalición contra natura que
resistiu como puido os embates intestinos da secesión ata que o atroz veredito
das urnas esixiu cabezas e responsabilidades. No entanto, supoño que o espírito
do inefable don Manuel seguirá, como a pantasma do Louvre, deambulando polos
pasillos e salas de San Caetano, susurrando nos oídos de don Alberto que tire proveito
mentres poida, pois, como en Dinamarca, tamén na verde terra de Breogán algo cheira
a podre.
No hay comentarios:
Publicar un comentario