11.4.12

842

A vida é un lugar estraño. Cando escribín o primeiro post desta bitácora, os meus fillos tiñan once e sete anos e agora teñen dezaoito e catorce. Así, como os poetas, mensuro eu o tempo. Este recuncho, a mesma pantalla, o mesmo bastidor de texto no que tecleo estas verbas é a paisaxe coñecida, amada, ás veces anoxada, na que durante 841 momentos (este fará o número 842) fun sementando testemuños, opinións, ideas, argumentos, contos, poemas, experiencias... provocando en quen se achegaba a cada un, pois segundo que: risa, pena, saudade, coraxe, criterio, enfado ou solidariedade. Máis de 1000 comentarios. Tampouco son tantos, diredes, para tanto tempo, e é certo, pero para min representan un néctar, mel do Courel, a interacción intelectual con moita xente que me transmitiu unha morea de sensacións.
As cousas son así: todo empeza e todo remata. 842 non é un número significativo nin redondo, non simboliza nada. Que desapareza Fragmentos da Galaxia tampouco significa nada. Probablemente este post non provoque nin sequera un comentario porque é probable que ninguén o lea. Fragmentos da Galaxia, como a moza feuchiña do baile, foi ficando soa pouco e pouco, consonte as rapazas máis garridas da festa ían atopando galán. E eu sinto agora a súa soidade como a desa moza: unha soidade soa, un irse paseniño cara a unha despedida anónima e que a ninguén no fondo importa. Xa chorará na cama.
O razoamento final desta bitácora é o mesmo do seu primeiro post: sempre escribín para min, sen me importar prazos, liñas ideolóxicas, temas ou fidelidades, nin sequera con moito coidado de ser fiel a min mesmo. Finalmente, Fragmentos da Galaxia, como o vello álbum de cromos que un día foi o brillante protagonista das ilusións dun neno, xa maltreito e cos cantos dobrados. perderase no faiado da memoria.
Grazas.

13 comentarios:

anabb dijo...

¿que podo dicir para que quede? ¡vaia parvada sentir mágoa dirán! pero é o que sinto, soa vou quedar eu, cicacis como aquel día en Granada que a calor abafante me fixo pensar en facer un blog porque algo había que dicir, Galicia estaba a arder, como agora, e sentía a necesidad de falar, aínda que non sabía para quen...o esmorecemento dos blogs vense sumar a un silencio moi desacougante...cicais pódenos a carraxe dun entorno incomprensible onde non atopamos sentido a nosa propia voz, pero que lle conste que ocupa vostede un lugar que lle da prestancia a este choio, ¿e se fai unha paréntese e volve axiña? unha apertísima

juan l. blanco valdés dijo...

Ana querida: mil grazas polo teu alento, a túa intelixencia e a túa cercanía. Dicía que o post probablemente non suscitaría nin un so comentario. Non pensara en ti. Mel do Courel. Pensareino, se ti mo pides.

MANOLO DIEGUEZ dijo...

Pois, amigo Xoán, vas ter, cando menos, un comentario máis. É certo que todo o que empeza debe rematar, pero a andaina foi de bo froito, malia que os comentarios escaseasen dun tempo a esta parte. Supoño que os blogs terán que ir deixando paso a outra maneira de nos atopar. Para min, tamén para os meus alumnos, foron moi útiles, moi produtivos. E o meu -o noso- Plácido, que tiña 15 no post número 1, segue a procuralos e a comentalos comigo por teléfono. Unha aperta de irmán. Esas bágoas do Correo deberían continuar, que algo é algo.

anab dijo...

pensar si, pero en alto, SE CADRA TEMOS QUE PASÁRMONOS AS MAIÚSCULAS QUE SEICA SE LEN MELLOR, AÍNDA QUE NON NOS APETEZA MOITO, HAI QUE BERRAR, ANTES, DURANTE E DESPOIS DE QUE NOS MANDEN CALAR CUN REAL DECRETO NA MAN, A SEGUIR AMIGO!

cãosemdono dijo...

Boa sorte e ata sempre.

ana dijo...

¡que non vos despidades que vai seguirrrrrrrrrrr!

juan l. blanco valdés dijo...

Non, se ao final Ana vai levar razón... Grazas polos azos e mil apertas a todos.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

Don Juan, un fiel seguidor comprende a súa soedade e a súa decisión de deixalo, mais non pode non sentir mágoa por iso. Non sei cando nos veremos.

Augus P.R. dijo...

Únome aos que animan a que Fragmentos da Galaxia non desapareza. Síntome culpable por ter lido en silencio, sen aportar ningunha palabra miña a cambio das sempre interesantes reflexións que nos ofreces, Juan. Unha aperta.

M. DIÉGUEZ dijo...

A ver se coa axuda de Ana Bande lle imos dando a volta ao partido. Como non pode ser doutro xeito, eu tamén avogo pola continuidade deste blog e pola volta dos que, malia seren mágnificos, foron caendo para tristeza dos seus seguidores, e moi especialmente, xa que anda por aquí, o Arume dos Piñeiros. Así que vaian pensando que cambios se precisan para reflotar as naves e retomar a rota.

Ana Bande dijo...

ahí estamos Diéguez, por fragmentor, arume e polos que tiñan pensado marchar e aínda non o fixeron...

juan l. blanco valdés dijo...

Vale, vale, van facerme chorar e todo... Poucos pero selectos, qué carallo. Total, a cabesiña está todo o día traballando... Apertas sinceras e obrigadísimo polo afecto e a cercanía.

paideleo dijo...

Pois eu sinto mágoa. Un blogo é como unha persoa ou un libro e se desaparece pérdese unha forma única de ver o mundo.
Pero se ten que ser que sexa.