Euménides

Contemplada en panorama, a historia da humanidade é a historia das guerras da humanidade. No devir milenario do sapiens non existe solución de continuidade entre Alexandre Magno e Milosevic ou entre a brutal toma de Laquis por Senaquerib e a guerra civil libia deste verán: liberación do xugo ou dominación do outro; territorio; relixión; raza; ideoloxía... calquera alento vale para acenderlle a mecha ao sangue, ao lume, ao sufrimento, á fame, á dor. Secomasí, en termos absolutos, a conflagración que devastou o mundo entre setembro de 1939 e maio de 1945 é, sen dúbida, a acontemento máis importante de toda a centuria e, probablemente, un dos máis importantes da historia toda do xénero humano, se por importante -fronte a calquera outra consideración- reputamos a cifra de non menos de 55 millóns de mulleres e homes de toda idade e condición matados polos seus semellantes no tempo récord de seis anos. Existe algo máis importante na historia do mundo?
Hai acontecementos cuxa crítica ou consideración obxectiva non pode ser xa orixinal. A máis de sesenta anos de ter acaecido, sobre tan espeluznante episodio da historia dos nosos devanceiros -episodio que por boa ventura o deus azar nos librou- ficou xa todo dito. A economía, a politoloxía, a ciencia xurídica, a socioloxía, a psicoloxía, a historia, a antropoloxía e supoño que ata a psiquiatría practicaron sesudas diseccións, profundas e definitivas análises, coa contraposición serena de puntos de vista, datos e cifras da guerra terrible, sobre as resultas da cal, para ben ou para mal, se montou o mundo contemporáneo. Pero a literatura é outra cousa, un acubillo certo, a última Thule sobre a que afincar unha nova pica. A carón de bodrios que fan lexión, hai novelas normaliñas, hainas boas e mesmo moi boas. E logo hai unha categoría distinta, escasísima, unha especie en permanente extinción: hai novelas inmensas, inatinguibles, eses produtos que fan que un -que xa vive medio desenganado- se reconcilie, con todo entusiasmo e cando xa o cría case todo perdido, coa engaiolante captura que a fabulación fai do espírito lector. Las benévolas de Jonathan Littell -de quen xa se leva dito moito, pinche no enlace e afórrolle buscar en google- é un monumento literario froito dun talento excepcional e nacido para sacudir conciencias, remover emocións e aventurar novas respostas a preguntas vellas, que estimamos respostadas xa para sempre e sobre esquemas, digamos, "éticos" (as aspas son miñas) completamente establecidos en Nürnberg entre 1945 e 1946. Cumpría un SS o seu deber cando disparaba a unha nena xudía en Ucraína? E, se así era, non é certo que non existe cousa máis nobre ca cumprir co que eticamente se considera xusto e, aínda, necesario? Quen gañou e quen perdeu a guerra? Que tería ocorrido de gañaren os nazis? Cal tería sido o futuro da raza xudía e cal tería sido o papel da comunidade internacional sobre a shoah, cando esta mesma comunidade na conflagración se inhibiu reiteradamente de atacar manu militari os campos de exterminio? Non é a fronteira entre vítima e vedugo a liña máis feble que existe na nosa pobre condición humana? Baixo que circunstancias estamos dispostos a transitar dun a outro lado da barreira? Preguntas. Preguntas...
Remato hoxe de ler o libro. Comecei nas fogaxes do verán. Mil páxinas sen puntos e á parte. Terei que encadernar o exemplar antes de llo devolver á amiga que mo prestou (de directa asecendencia xudía, por certo, non deixa de ser curioso).