El amigo de los animales

Nesta bitácora cántanse de cando en vez, pero con frecuencia notable, as marabillas e embelesos da natureza. Vivimos afeitos aos ritmos frenéticos, tan absurdos como frenéticos, que nos impón unha existencia na que apenas hai un relanzo para nos interrogar sobre se esa forma de vivir nos gusta ou non. Présas, ansiedades, estrés, preocupacións constantes e insomnio crónico son os ingredientes dunha potaxe que tragamos diariamente coma quen traga aceite de ricino, pero da que non sabemos absternos e que, aínda, parece que nos gusta: iso tan horroroso que chaman ser adicto á adrenalina (póñenseme os poucos pelos como escarpias cada vez que escoito esta atrocidade!).
Neste caldo de cultivo, eu, que teño o privilexio de habitar unha bisbarra (A Amaía) na que, malia o niveliño de gobernantes municipais dos que mellor non falar, aínda algo se vai salvando do andacio de feísmo arquitectónico, descoido das máis elementais normas de conservación de paisaxe e invasión de eucaliptos, aprecio cada vez máis a serena, a profundamente sabia, a humildemente honesta e nobre lección de Nai Natura: os seus ritmos pousados, as súas delicadas cores, os seus contrastes. Que equipo de iluminadores melloraría a luz do solpor de húmida primaveira -as nubes baixas mesturándose coa terra calada- que estou contemplando mentres escribo estas liñas? Nin o mellor xardiñeiro podería competir coa deliciosa combinación de plantas, auga, area e roca que se pode contemplar nas beiras de calquera regato. Que sinfonía máis excelsa que o rechouchío do paporrubio ou o melro na tardiña?
A miña admiración pola obra da natureza esténdese tamén a aqueles libros que son quen de recollela. Neste punto, voume permitir unha digresión: Félix Rodríguez de la Fuente (de quen se levan dito e se poden dicir tantas cousas) é o responsable en boa medida do meu gusto pola vida natural e os seus compoñentes. Na casa familiar, cando eu era neno, as emisións das series de Féli tiñan algo de liturxia inviolable. Na salita onde tiñamos a tele, mentres a voz roufeña e engolada, de prosodia pastosa, do gran naturalista nos ilustraba sobre as anacondas do Amazonas ou o lobo de Gredos, o silencio era sepulcral. Falando de xente allea, non lembro ter sentido máis a morte dalguén ca a de Félix, pola súa lección vertical, chea de luz e vida. Creo, ademais, que lonxe de erosionarse co paso do tempo (cousa que normalmente ocorre con espíritos mediocres e baldeiros que puideron brillar un día polas vaidades do mundo), a figura de Félix axigántase na mesma medida en que o seu exemplo vital se axusta cada vez mellor a un mundo que reclama con urxencia a sostenibilidade dos recursos e a conservación das marabillas naturais, fronte ao bulldozer da tecnoloxía e a avidez do capitalismo. Voltanto aos libros, a editorial compostelá Auga Editora -cuxo director literario é o meu vello amigo Xosé Antonio Perozo- vén de facer un inestimable agasallo a todos os admiradores de Félix -que, por suposto, son lexión- e a todos os amantes da natureza: Los tres cielos (Auga Editora, en colaboración con Caja Burgos e o Concello de Poza de la Sal, 201o) é unha fabulación ilustrada da nenez do naturalista nas terras burgalesas de Poza de la Sal que o viron nacer. Da man das lembranzas de dous dos seus mellores amigos, Poli e Sanjuanes, o guionista Miguel A Pinto Cebrián e o ilustrador Suso Cubeiro destilan un produto editorial de rara beleza, sinxeleza sublime e magnífico aproveitamento, tanto didáctico como meramente lúdico. Exquisitas ilustracións, un delicado deseño e esmerada execución técnica, e unha trama textual sólida e rigorosa, pero ao tempo poética, amena e enormemente afectuosa coa natureza, son os elementos que, tomados no seu conxunto, explican que este libro sexa un emocionante recordatorio de que Félix, el amigo de los animales, alá onde o seu espírito more, seguirá oíndo o ouveo misterioso do lobo e o chiar da águia no ceo alto. Porque hai almas tan grandes que a morte non lles toca.