DRM social

Como ben se sabe, non hai mellor maneira de estimular algo ca prohibilo. Lembren, se non, a Lei Seca.
Imaxine Vde. por un momento que entra nunha libraría, elixe un libro para mercar e, tras abonar os 20 ou 25 euros que custe, o libreiro espétalle:
-Por certo, seguindo instrucións moi precisas do editor, non pode vostede emprestar este libro a ninguén máis de dez veces.
Os criterios alta e absurdamente restritivos que impón o protocoplo DRM Digital Rights Management (ou Digital Restrictions Management, para outros) na súa versión máis radical (limitar o número de cesións dun e-book unha vez descargado, ou mesmo impedir a súa lectura nunha plataforma diferente á da propia descarga), lonxe de supoñer unha maior ou mellor protección aos dereitos de propiedade intelectual, estimularon a hackers e corsarios de toda laia ao deseño de sofisticados, e por suposto fraudulentos, mecanismos de desencriptación de tan restritivos protocolos. Ou é que o dereito de propiedade mercantil do editor e intelectual do autor se ven máis salvagardados canto menos se poida difundir lexitimamente o libro? Pois estariamos bos! Claro que se empresto un libro a un amigo, probablemente impida vender un exemplar máis. Pero, ao mellor, non, mire usté por donde: Oe, gustoume tanto o libro que me deixaches que o vou mercar. Ademais xa sei que regalarlle a Fulano, porque estou certo de que lle vai encantar.
Mentres teimemos en facer da Internet un mundo distinto ao real, imos cascados. No proxecto que estes días estou madurando para o que serán os primeiros títulos da "e-brary" (ebraría será un neoloxismo aceptable?) da Universidade de Santiago ten moito que dicir o denominado DRM social, que hoxe convido aos lectores interesados a coñecer.
Unha conclusión (e unha reflexión): un editor (de libros, música, cine...) non pode considerar que sistematicamente todo ciberusuario dos seus servizos é un delincuente potencial. Por aí veñen, creo, moitas das peores ansiedades e incertidumes que actualmente aflixen ao mundo dixital.