Modernos invasores

O ser humano non fai outra cousa que repetir modelos de actividade de atávica antigüidade, só que os modifica consonte os tempos, as modas, os costumes, as ideas. Non creo exista latinajo máis certo que aquel nihil novum sub sole, que dixo ou escribiu non sei quen. Aí teñen os veraneantes. Unha nota léxica, previa, se mo permiten: non hai outonantes, nin invernantes, nin primaverantes. Sen embargo, hai veraneantes, porque existe un evidente culto ao verán (con perversións deste culto, como a tanorexia) que non son máis que formas renovadas do culto a Ra, ou Atón, ou Manitú, ou a Luz fronte ás tebras e a caloriña fronte ao frío.
Os veraneantes son coma os mouros de Tarik, os alanos ou os orcos de Isengard: son invasores, e, como todo invasor, o impulso que move ao veraneante é a depredación, o instinto atávico da rapina, da apropiación da maior parte de botín na menor cantidade de tempo. O veraneante, ao que se distingue claramente do nativo polo seu característico uniforme e a expresión beatífica de quen vive reconciliado co universo por un período de tres semanas, sabe que o seu paso polo territorio invadido é efémero e, coa ansia do avarento, depreda todo o que se lle pon por diante: postais; guías de todo tipo; souvenirs de pelaxe diversa; vai ás necoras; escarva na area buscando chirlas; esquilma as silveiras collendo moras; fai colas eternas con estoicismo admirable esperando un exiguo platiño con catro mexillóns e un codelo de pan; extenúa as existencias do súper da pequena vila mariñeira; ataviado cun neopreno e un acento estepeño inequívoco busca pulpos cun trueiro do todo a cien; o veraneante é insaciable: ocupa o espazo en prazas, espállase en terrazas de bar, difúndese coma unha infección en verbenas, praias, calas, festas, paseos fluviais e marítimos, romarías, cotillóns, guateques, lunchs, regatas, cuchipandas, paparotas estivais e exaltacións gastronómicas de toda laia.
O veraneante, coma o invasor, retorna sempre ao punto de orixe coa insoportable levedade de saber que puido depredar aínda un pouco máis, de que o tempo se lle fixo escaso, do moito que lle quedou por ver, mirar, oír, mercar, apañar, pillar. O veraneante que retorna, no fondo -por que non dicilo-, é un tipo triste e un chisco patético.