Retornos e biles negras

Creo que na vaga de materialismo abxecto na que vivimos ―guiados coma años polo irrefrenable consumismo que preside as nosas vidas―, hai pouco espazo para a melancolía, percibida na actualidade como unha sorte de padecemento anticuado propio de románticos e enfermos de pulmón, individuos incompatibles co estilo de vida moderno, un estilo no que a loita constante contra o tempo é o noso pan de cada día e non fican recantos baldeiros para fruslerías sentimentaloides.
Eu, que non dubido en declararme un tipo raro e cada vez menos convencional (no que me deixan, claro…), son un melancólico ―un atrabiliario, dito á latina― e descubro ata nas cousas máis prosaicas un vivir poético, e un chisco tirando á tristura, unha tristura honrada, modesta e sen trompeta. Presa de tal animismo patolóxico, desfacerme de obxectos vellos e inservibles ―un teclado de ordenador, unha sombrilla, un moble, unha tostadora …― cústame un horror, polo simple feito de traizoar co abandono unha convivencia de anos e un servizo fiel prestado ao longo do tempo.
Secomasí, non podía atopar eu maior contento ca o que me proporcionou estes días pasados a lectura de Rebeca (Rebecca, 1938) de Daphne du Maurier, que leo, en tradución de Fernando Calleja, nun volume caracteristicamente encadernado en guáflex e editado en 1972 naquelas inefables coleccións de Plaza & Janés, de título ―«Obras perennes»― que o di todo, colección que vive un repousado retiro en certa casa familiar. Outro día falamos da magnífica novela e a extraordinaria carga poética que destila cada páxina, da súa autora e, ata se queren, do ollo clínico de Hitchcock, quen apenas dous anos despois de publicada a obra intuíu o seu filón cinematográfico e a levou ao celuloide nunha das, para min, máis memorables películas de todos os tempos.
Hoxe, días de axetreos, despedidas, maletas, voltas, retornos, síndromes, realidades e rutinas que ―ai!― é preciso retomar, recupero nun treito de du Maurier, un sentido netamente melancólico dun lugar común do veraneo: dicir adeus.

Hoy, cuando el cerrar los cajones y el abrir de los armarios de los hoteles o las estanterías impersonales del chalet alquilado es sencillamente una cuestión de rutina ordenada, siento cierta tristeza, como si perdiera algo. Aunque por poco tiempo, aquello ha sido nuestro. Aunque sólo hayamos pasado dos noches bajo aquel techo, algo nuestro queda allí. Nada material, por supuesto, ni una horquilla sobre el tocador, ni un tubo vacío de aspirinas, sino algo indefinible, un momento de nuestra vida, un pensamiento, un estado de ánimo. Esta casa nos cobijó y, entre estas paredes, nos hemos querido, nos hemos hablado. Hoy seguimos nuestro camino, no la volveremos a ver y, por ello, ya somos diferentes, hemos cambiado de modo imperceptible. Ya nunca volveremos a ser los mismos de antes.

Pero non pinguemos a bágoa. Na rutina, na volta, non todo é malo. É, por exemplo, un pracer reencontrarme de novo contigo ―amigo, amiga― e podermos seguir cambiando impresións, reflexións e ideas sobre esta congostra revirada, doce e amarga, que é a vida.