O tempo está recuperando pedras da estación
perdida, do apeadoiro, é dicir que recoñece
os socalcos do monte que conduce á casa,
a pelamia crecha das ruínas doutro niño
asañado, como a nenez que vai nas costas,
como o tempo que nunca dá chegado.
Saeta negra no corazón durmido
epiderme e ritmo doutro advento
na friaxe dos dedos, piedade reducida
a un lamento que un día
foi un ano novo, unha nova esperanza,
unha luz que cega aínda que non se mire.
Imaxe: Solpor de inverno na praia de Traba (Laxe, 24.2.05, 17: 29 h.)
No hay comentarios:
Publicar un comentario