outono

Así é que na tarde
se vai botando o frío
e a xeada comeza a falar nos comareiros
e contar cousas de antes.
Esmorecen os cumes, tan da terra,
pregándose as voces no tépedo veludo
da noite, do silencio.

Semella baixar do ceo un manto de melancolía
e anegar de vagariño
os montes irremediablemente inmóbiles.

O mundo ten por veces
a mesma cor da ausencia.