14.3.23

O corpo aberto das bestas

 

Dende 1984, data do seu pasamento, Sam Peckimpah reside no olimpo da sétima arte pola moi merecida honra de ser o rei das puñadas en cámara lenta. Xa ve vostede, de certo que fixo outras cousas dignas de bitola, pero a estética da recepción é do máis caprichoso que hai. En 1971 o rexedor situou nunha poboación da atlántica e finisterrá península de Cornualles un dos seus máis memorables filmes, Cans de palla (Straw dogs), no que un refinado profesor e a súa fermosa dona son a mecha para acender nos paifocos locais, calculadamente brutarates, un violento lume de baixos instintos que remata nun clímax de sangue e vinganza. Na miña opinión, a violencia de Peckimpah era, se vostede me entende, un pouco "en tecnicolor", comercial e impostada, malia que brillantemente interpretada. Os agresivos e primarios pailáns da peli o mesmo podían ser de Cornualles que de Motilleja, provincia de Albacete, pois eran uns malos de película, arquetípicos, envoltos en celofán, sen maior introspección nin perspectiva.

Máis modernamente, o cine mira a violencia, ese magma de negra maldade que vive en nós normalmente reprimido, con ollos curiosos, pois non en van o mundo evoluíu moito dende os tempos de don Samuel americano. Agora o finisterre atlántico é o cadro de fondo onde homes e mulleres senten que a propia contorna, os húmidos bosques, o inverno bretemoso e o atávico oubeo da natureza inflúen, como un meigallo ou lousa do destino, no que son e no que fan e, sobre todo, no que odian. Nove Goyas para As bestas de Rodrigo Sorogoyen e doce Mestres Mateo para O corpo aberto de Ángeles Huerta consagran a Galicia no diabólico altar do medo, a ansiedade e o fatal designio da morte. Nas montañas orientais e na remota aldea de Lobosandaus (non existe un topónimo comparable no país) habita, segue habitando, o monstro, larvado, coa faciana renovada de Romasanta, agardando, como os carrachos, que o can se deteña baixo a árbore.

1 comentario:

Anónimo dijo...

Excelente