Malia que, como adoita ocorrer cos pensamentos da xente
extraordinariamente intelixente, existen interpretacións para todos os gustos,
eu creo que o terceiro principio de Clarke, a saber, «a partir de certo nivel
de desenvolvemento, toda tecnoloxía é indistinguible da maxia», inspirou unha
escena desa obra de arte que é 2001. Unha
odisea do espazo. De certo que lembrará vostede a imaxe do homínido, ao
comezo do filme, que olla con curiosidade a enorme tibia bovina da que terma
nas mans ata que, con ela, comeza a bater, cada vez con máis forza, nos restos
óseos esparexidos polo chan, ebrio de violencia. En segundos, o primate
descobre que un simple óso pode ser un instrumento de poder e dominación, ao
estilo do chamán que controla a tribo con conxuros, arcanos, apócemas e
taumaturxias.
Hai un século, un pobre labrador sen futuro emigraba a Arxentina con
dúas mudas e un queixo nunha maleta de madeira e non se sabía del en anos, se
estaba vivo ou palmara ou, mesmo, se casara outra vez, mantendo unha dobre vida
grazas á máis crasa incomunicación. Hai uns días, o meu fillo Juanpe, que viaxa
por Europa en bicicleta, púxome un guasap dende a fronteira de Bulgaria. No
mesmo momento, lembrei que eu tivera unha alumna búlgara, coa que, grazas a Facebook sigo tendo contacto. Púxenlle a
Nikoleta unha mensaxe co messenger de FB e ao minuto respostoume pedíndome o
móbil de Juanpe, ao que chamou de contado. Menos de dez minutos despois do
primeiro contacto, a miles de quilómetros, Juanpe e Nikoleta falaban polo móbil
para combinar unha cita. E eu, que comecei o meu sufrido periplo escolar cunha
pizarra e un pizarrillo no Grupo Escolar José Antonio da Estrada, lembrei, de
novo, o pensamento de Clarke, pero agora baixo claves ben distintas.
Híper
é un prefixo que define ben o noso tempo. Hipermercado, hiperconsumo,
hiperactividade, hiperenlace, hiperespazo, hiperabundancia... Hipercomunicados: así vivimos,
sometidos permanentemente a armas de distración masiva. Pero aposto a que calquera día saberemos dunha
estatística americana segundo a cal máis do 60% dos habitantes de Occidente se
sente só nalgún momento da vida. Hai que joderse.
No hay comentarios:
Publicar un comentario