30.4.18

Días de libro e letras


Como prístino produto dunha educación cocida ao lume do nacionalcatolicismo, cando cursei bacharelato, segundo os meses as clases de F.E.N. (Formación del Espíritu Nacional) xiraban en torno a certos acontecementos, xa inscritos na recente historia patria, xa nos cultos e liturxias da Igrexa. Así, por exemplo, en outubro o profesor da materia, recalcitrante falanxista, largábanos unha  abigarrada matraca sobre o discurso de José Antonio no Teatro da Comedia, unha matraca na que, por certo, trufaba moitas veces a palabra postulados, que a min me soaba a cousa branda, como algo doado de derreter (logo a vida aprendeume que, en efecto, os postulados dalguén son algo brando e doado de derreter).  En maio, a cousa viraba a unha cursilería de papaleisóns e floristas e facíannos cantar aquilo de venid y vamos todos con flores a María. En fin, en abril festexábase a fin da Cruzada e debiamos aprender de carrerilla o último parte de guerra (En el día de hoy, cautivo y desarmado…). 
Aquelas aulas de alienación ideolóxica, impartidas a varias xeracións de españolitos, resultaban (ademais de soporíferas) cálidas e domésticas como o bafo dunha vaca (hoxe os oligofrénicos con ganas de marcha radicalízanse en Twitter cunha tecnoloxía sofisticada) e, tal vez por iso mesmo, conseguiron o efecto exactamente contrario ao pretendido: formar lexións de insurrectos ao Réxime, dispostos a partirse os piños cos grises como venganza por ter soportado durante tantas horas os disparates de Onésimo Redondo, as batallitas dun camisa vieja e os postulados de Primo de Rivera, jr.  
A verdade é que no meu kit vital liberarme de tanta paparrucha levoume un telediario. Para min, en abril e no cercano maio verifícase unha das conxuncións máis gratas do ano (por suposto, perfectamente paganas): o sempre emocionante renacemento da natureza, tras o letargo invernal, e a consagración do cultivo das palabras en dúas datas sinaladas, o día do libro e o día das Letras Galegas. 
Á pregunta: que libro levaría a unha illa deserta?, a miña resposta sería ningún, pois ese libro, traumaticamente seleccionado de entres centos posibles, lembrariame, na soidade da illa, os centos de universos, personaxes, historias e sensacións contidas en páxinas que, ai!, nunca podería recuperar. Os libros, as letras, as palabras, dar forma aos libros, ás letras e ás palabras son a miña vida, a miña particular illa deserta, onde nada boto en falta pois alí está todo.

No hay comentarios: