Dor de España

Neste ano 2017 que comeza a esmorecer, tres feitos directamente relacionados coa miña prezada patria chica, A Estrada, quixeron que botara a vista atrás para visitar o pasado, ese país estranxeiro onde as cousas se fan doutro xeito. Non me entenda vostede mal, que non quero falar de min pero é a verdade (e tamén a inmodestia excesiva é de parvos) que a algúns dos meus queridos amigos da vila ocorréuselles que eu podería ser o pregoeiro da Festa do Salmón, veterana cita gastronómica, festiva e primaveral. O texto que redactei para tal efecto ía escrito co corazón, dende os máis fondos vencellos coas xentes e as lembranzas da miña nenez no barrio de Bedelle. Semanas despois, subido a un venerable autocar dos anos cincuenta aparcado fronte á maxestosa casa consistorial estradense, participei no programa Anacos de Vida, que produce e dirixe o sempre inquedo Aser Álvarez, relatando fragmentos da historia da miña familia, non polo seu valor de seu, senón porque considero que son, en efecto, anacos paradigmáticos da recente historia do meu país (España, por se hai dúbidas). E, finalmente, cumpríndose o pasado 18 de setembro o centenario de meu pai, Mario Blanco Fuentes, alcalde que foi da Estrada entre 1959 e 1971, o Seminario de Estudios Locais, que é un orgullo para a vila, quixo organizar unhas xornadas de lembranza da súa dimensión pública, na que, canda varios relatores máis, colaborei achegando a miña visión, inevitablemente subxectiva, do home e o seu tempo. 

Tan emotivas (case debera dicir emocionantes) visitas ao pasado provocaron, dígolle a verdade, que o malísimo momento que está pasando España me inflixa un sentimento de perda aínda máis agudo. Tras un millón de mortos entre 1936 e 1939, que sinalaron o paroxismo daquela dor de España que atormentaba a Unamuno, meu pai debuxou o seu mapa de mundo sobre un dos poucos elementos inmutables e con capacidade de ordenar o caos: o amor. Os centos de fotos, en branco e negro, que hoxe contemplo da miña familia, miñas e dos meus irmáns e curmáns, das miñas avoas e tías, son iconas da concordia, dun grupo que ansía, sobre calquera outra cousa, establecer as coordenadas sobre as que alicerzar un proxecto de vida. Nunha longuísima noite de pedra, foi unha xeración que soubo dar luz ao futuro e construír penosamente unha casa común. Unha casa común que (ai, dor de España!) seguimos empeñados en derrubar.