Tirando banderas

Como, para incredulidade e aínda escándalo do mundo, ben demostrou don Sigmundo vienés, a mente é un territorio prodixioso no que as máis bizarras conexións de ideas poden aflorar á superficie co atuendo dunha interpretación máis ou menos coherente. A ese depósito magmático denominouno a psicanálise subconsciente. 

De qué xeito puiden eu acabar relacionando a lembranza dunha libraría compostelá con este agosto, túzaro de nubes e cimarrrón de friaxes máis propias do outono, é algo que tal vez mereza unha explicación. Unha explicación que, se non contenta o psicanalista, si me var servir, cando menos, para redactar este artigo.  

É o caso,  xa hai ben anos disto, que en certo establecemento librario da nosa cidade traballaba unha dilixente e ben disposta dependenta, quen, máis fiada da contigüidade fónica e da lóxica da expresión ca asegurada na erudición literaria, cría que a novela de don Ramón de las barbas de chivo intitulábase Tirando Banderas. A evocación da famosa novela de tierra caliente de Valle, e a curiosa reinterpretación do seu título por parte da empregada compostelá, foron estimuladas un día destes polas andanzas do ditador venezolano Nicolás Maduro. Creo que nin a mantenta o ilustre fillo de Vilanova tería parodiado mellor o tópico do xeneralote latinamericano que con semellante modelo. No torpe, no mandaricas, no histriónico, no mostacho, ata no seu aspecto físico inequivocamente caribeño e mestizo de vinte razas, Maduro é a imaxe daquel Santos Bandera, esperpéntico tirano de Santa Fe de Tierra Firme.
A verdade é que entre o astracán venezolano, as burradas antiturísticas de Arrán e a conta-atrás para o disparate catalán eu sinto, nesta costa noroccidental do país onde tomo ferias, unha sensación de enorme distancia. É como se agosto, nas fermosas praias e feros cantís da Costa da Morte, impuxera, entre o balbordo dunha sociedade convulsa, unha sorte de alto o fogo ou tregua na que o mundo recupera algo da plácida sensatez que proporcionan un solpor en Soesto, un bo libro baixo a sombrilla en Traba ou unha ración de luras fritidas e unha caña no bar de Mórdomo. 
Non sei a  vostede pero a min resúltame imperioso, para afrontar o duro retorno de setembro, sentirme lonxe, afastado de tanto lío, artificio e impostura. Cando o outro día lin nunha revista femenina (non o digo eu, así se define a propia revista) un spot para ir á praia prefectamente maquillada a carón dunha foto de Sanxenxo pensei que hai mundos que non son para min. Do cal, por certo, estou absolutamente satisfeito.