Unha caixa de tomates

A sombra da lenda negra hispana é ben alongada e adéntrase sen dúbida en múltiples aspectos da España contemporánea. Recurtada contra o horizonte, a negra silueta do touro, emblema famoso de certa bebida espiritosa e especie catalogada xa, por certo, en extinción, constitúe de seu, e para alén do seu valor intrinsecamente publicitario, un crisol onde se funden boa parte dos medos e obsesións que, malia unha edulcorante modernidade, nos alicerzan como sociedade. O aillamento, a razón crúa da forza, a violencia, o exterminio calculado…  semellan seguir aparecendo como pantasmas do pasado cada vez que, ben entrado o século XXI, se exhuman os restos dalgunha vítima esquecida do 36. A setenta xustos anos daquel cataclismo civil, moitas das razóns que alentaron tan brutal contenda entre irmáns continúan nutrindo un insoportable clima de permanente enfrontamento político e social:  a matraca da cuestión territorial, unha conciencia de nación sempre na UVI e a obvia imposibilidade de que dereita e esquerda cheguen a calquera entendemento. 

De por parte, creo que o esforzo que a sociedade fai diariamente para superar este clima tan grato á nosa clase política evidencia que o grao de maduración social de España é proporcionalmente inverso á calidade dos seus políticos. Porque aquí, non o esquezamos, negociamos todos e todos cedemos cando toca: pais con fillos e fillos con pais, esposas cos seus homes, colegas de traballo, veciños de urbanización, mestres con alumnos… argumentan, falan, escoitan, encírranse e perdóanse para chegaren finalmente a a acordos nos que asentar a convivencia e o progreso da familia, da comunidade de veciños, da empresa, do colexio. Pero o que é norma de conduta na vida cotiá dos cidadáns semella algo inatinguible na turris eburnea onde habitan os nosos políticos, máis preocupados de trackings e enquisas ca da vontade de servizo (esta, como o o touro do coñac, outra especie en extinción). 

Dá o mesmo. Sempre haberá motivos para reconciliarnos co mellor de nós propios. Nos remates deste caloroso verán, e tras varios días no aloxamento rural de certa serra apartada e fragosa, tocou, como é natural, abonar a factura, moi económica, a verdade. Como queira que durante as ceas deses días gabamos moito  a calidade dos tomates (caseiros, frescos e extremadamente saborosos), antes de marchar a propietaria regalounos unha caixa de fermosas hortalizas, algo inaudito noutras latitudes, tal vez máis prósperas e influíntes no concerto das nacións. 

Poida que non teñamos goberno; pode, mesmo, que non teñamos remedio e pode, seguro, que este non sexa o mellor país do mundo. Pero ten cousas que o fan especial. Humano, diría eu. Non é pouco.