25.1.15

A lei de Todovale



A demasía informativa de Occidente roza xa as lindes do colapso. Sabe Vde. o que é un exabyte? Por se non, déixeme dicirlle que un exabyte é un millón de terabytes. Ou, se o prefire, 1018 bytes, vale? Pois ben, o tamaño calculado da Internet (en almacenamento global de datos dixitais) é de 500 exabytes. Pero o mellor é que, segundo Cisco, a Internet engordará ata 2017 a razón de 134 exabytes anuais (ou, o que é o mesmo, 3’7 exabytes anuais). Para que se faga Vde. unha idea de que estamos falando, neses 134 exabytes compréndese 30 billóns de imaxes, equivalentes a dez imaxes diarias xeradas por cada habitante do planeta durante un ano enteiro. A pera limonera. 
Un tráfico comunicativo de tales dimensións implica, claro está, a máis rampante e inevitable indiscriminación: non existe tempo para procesar tal volume de datos nin o estado mental preciso para a súa análise serena, e, como consecuencia, un acaba crendo todo pildorazo e concedendo creto ao poder canonizador da rede e os mass media. Durante un tempo, crin certa a defunción de certo adestrador canino moi popular da TV, pois un gilipollas calquera introduciu o boato da sá morte na rede.
En España, a bulimia informativa ten tintes propios. Non é a primeira vez, nin será probablemente a última, que me refiro ao dano social que produce o ruído (mellor sería dicir balbordo) mediático que trufa a cotidianidade dos españois do século XXI, razón pola cal eu encarezo ao lector benevolente afastarse de periódicos, telexornais e debates televisivos de toda laia. Este é un país de ruxe-ruxe, de díxome-díxome, un inmenso patio de Monipodio gobernado a golpe de titulares, diariamente interpretados á hora do café por expertos arranxadores do mundo, un país rexido pola densa urdime cotiá de declaracións e contradeclaracións, que, como unha hamaca, non fan máis que mover os cidadáns dun punto a outro sen chegaren a ningún sitio. 
O exceso expresivo, o debate crónico e a mobilización permanente son, ao meu xuízo, os ingredientes dunha fervenza na que todo vale e todos valemos para todo. Como, por exemplo, cando certa asociación insta á Real Academia Española a modificar o seu dicionario (e hai que dicir que un dicionario non é unha obra normativa, senón o inventario no que se espella a realidade léxica dunha colectividade) porque non lles gusta unha das acepcións de gitano. A repanocha.

No hay comentarios: