«–Neno, ti cantos anos tes?
–Once.
–Pois eu á túa idade xa tiña doce».
Os anos van empuxándonos, inevitablemente, a botar man dese argumento, tan frecuente como inútil, na educación da prole: «Eu, á túa idade...», vitola de reaccionario inmobilismo, tributaria desoutro pensamento do poeta, por outra banda, tan fermoso: «Como a nuestro parecer, cualquiera tiempo pasado fue mejor».
Militante no partido dos optimistas (ou, tal vez, dos pesimistas construtivos) eu creo, como don Santiago Andía vascongado, que, en xeral, os tempos evolúen a mellor. Pero nada muda sen cobrar unha peaxe de efectos non sempre desexables. Sabía vostede que en Europa, dende remates dos anos oitenta, cada xeración vai entrando na idade adulta cun nivel de lectura inmediatamente inferior ao nivel da xeración anterior? Imputar a Internet a desaparición das bibliotecas (algo que tarde ou cedo ocorrerá) é unha inxenuidade cando se compara un feito tan nimio cos insondables beneficios e vantaxes da rede, unha visión esta especialmente cara a un capitalismo feroz que atopou en portátiles e smartphones unha canle inesperadamente fértil para incrementar sen límite contas de resultados e cifras de negocio. Que a xente cada vez le menos? Que a hipertecnoloxía dixital e a adicción a Internet (malia o que afirman, ou afirmaban, certas voces) están configurando unha sociedade cada vez máis iletrada pola deserción dos modos seculares da lectura profunda? Escrúpulos de miñaxoias e retrógrados.
Pode que non todo tempo pasado fora mellor, concedámolo, e que, en efecto, estea configurándose unha interfaz radicalmente nova cos soportes da cultura e a comunicación. Pode que estea, mesmo, mudando o propio concepto de cultura e un día descubramos que o botellón é a excelsa manifestación dunha nova cultura urbana, máis aberta, participativa e milongas así. No entanto, cada vez máis inseguro dos meus argumentos, recorro adoito á lembranza auroral dun neno de pelo roxo que, provisto dunha rebanda de pan de molete e unhas onzas de chocolate, acudía relixiosamente á biblioteca pública municipal dunha vila pequena a perderse nos Andes, no Tíbet ou en Syldavia da man de Haddock e Tintín, mentres o Sr. Zabala, atildado bibliotecario, enfundado no seu traxe gris, custodiaba o seu reino de papel coa dignidade dun húsar. E tomo a liberdade de imaxinar un mundo futuro no que os libros sexan, para a inmensa minoría de sempre, un sublime anacronismo.
–Once.
–Pois eu á túa idade xa tiña doce».
Os anos van empuxándonos, inevitablemente, a botar man dese argumento, tan frecuente como inútil, na educación da prole: «Eu, á túa idade...», vitola de reaccionario inmobilismo, tributaria desoutro pensamento do poeta, por outra banda, tan fermoso: «Como a nuestro parecer, cualquiera tiempo pasado fue mejor».
Militante no partido dos optimistas (ou, tal vez, dos pesimistas construtivos) eu creo, como don Santiago Andía vascongado, que, en xeral, os tempos evolúen a mellor. Pero nada muda sen cobrar unha peaxe de efectos non sempre desexables. Sabía vostede que en Europa, dende remates dos anos oitenta, cada xeración vai entrando na idade adulta cun nivel de lectura inmediatamente inferior ao nivel da xeración anterior? Imputar a Internet a desaparición das bibliotecas (algo que tarde ou cedo ocorrerá) é unha inxenuidade cando se compara un feito tan nimio cos insondables beneficios e vantaxes da rede, unha visión esta especialmente cara a un capitalismo feroz que atopou en portátiles e smartphones unha canle inesperadamente fértil para incrementar sen límite contas de resultados e cifras de negocio. Que a xente cada vez le menos? Que a hipertecnoloxía dixital e a adicción a Internet (malia o que afirman, ou afirmaban, certas voces) están configurando unha sociedade cada vez máis iletrada pola deserción dos modos seculares da lectura profunda? Escrúpulos de miñaxoias e retrógrados.
Pode que non todo tempo pasado fora mellor, concedámolo, e que, en efecto, estea configurándose unha interfaz radicalmente nova cos soportes da cultura e a comunicación. Pode que estea, mesmo, mudando o propio concepto de cultura e un día descubramos que o botellón é a excelsa manifestación dunha nova cultura urbana, máis aberta, participativa e milongas así. No entanto, cada vez máis inseguro dos meus argumentos, recorro adoito á lembranza auroral dun neno de pelo roxo que, provisto dunha rebanda de pan de molete e unhas onzas de chocolate, acudía relixiosamente á biblioteca pública municipal dunha vila pequena a perderse nos Andes, no Tíbet ou en Syldavia da man de Haddock e Tintín, mentres o Sr. Zabala, atildado bibliotecario, enfundado no seu traxe gris, custodiaba o seu reino de papel coa dignidade dun húsar. E tomo a liberdade de imaxinar un mundo futuro no que os libros sexan, para a inmensa minoría de sempre, un sublime anacronismo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario