29.9.14

O nacemento dunha nación



A dous días de coller un avión para Barcelona por motivos profesionais, estou literalmente que non me chega a camisa ao colo. El deixaranme pasar? Vaia coña, se despois de tanto preparativo, arranxos de axenda e demais, atopo un cartel que di: Control de pasaportes, e fico composto e sen voda, por non ter os papeis en regra. Disque, cando nas oficinas de inmigración de EE.UU. nos anos trinta do século XX, a un tal Einstein un feo formulario burocrático obrigábao a preencher o recadro Raza, el puxo Humana. Ao mellor teñen algo así no aeroporto do Prat e, carecendo eu da retranca nin do enxeño de don Alberto, conque non poida demostrar o avoengo catalán, zarrapechan a porta e mándame coa música de volta a Compostela. Non se ría, vostede, que a un fulano que quería correr nunha maratón, non sei se en Sitges ou Palamós, se en San Feliu ou Manlleu, o papel de inscrición lle preguntaba nacionalidade e o tipo ficou tan cortado e con tanta vergoña de poñer español, non fose a linchalo un funcionario fanatizado polo señor Máis, perdón Mas (estes correctores…), que quedou sen participar na carreira: era bo atleta, polo visto, pero o pobre tiña a desgraza de ser de Vitigudino, provincia de Salamanca. 
Eu, o que é ir, xa vou preparado a todo, non vaia ser o demo: por se acaso me falan na lingua de Pla, levo días practicando a conversa posible co recepcionista do hotel e co poli (será un mosso d’esquadra porque supoño que a visión dun Garda Civil na cidade condal debe producir erisipela) do chek-in. Co taxi non creo que haxa problema porque catro de cada cinco taxistas de Barcelona son estranxeiros (galegos, moito andaluz, murcianos e por aí).
Imaxino, polo demais, que Cataluña vivirá estes días a euforia desatada que precede aos grandes acontecementos, longa, longuisimamente agardados, eses feitos irrepetibles que sinalan, cal mouteiras orgullosas, a fin de seculares inxustizas, a solución de agravios imposibles de aturar por máis tempo. Agardo, ilusionado, que, acaso na miña desventurada condición de español, me alcance algo dese entusiasmo e se me permita compartir con todos os nativos da nova nación a sensación única dos momentos históricos. Iso si, cando se me note moito o sotaque da Estrada, advertirei (e dígoo con toda sinceridade) que eu non son ningún inmigrante, faltaría máis, que aínda hai clases: Jo treball a la Universitat.

No hay comentarios: