Me pones

Sendo como é un xénero de culto,  contando mesmo con fanáticos seareiros, a ciencia ficción ten en nómina certos produtos que, para alén do radical amor dos frikis, marcaron fitos na historia cultural de Occidente. A deshumanización e as consecuencias dun capitalismo despiadado alicerzaron, por exemplo, lúcidas reflexións de celuloide, ademais de magníficas producións visuais, en fitas memorables como Metrópolis, de Fritz Lang (1927), ou Soylent Green , de Richard Fleischer (1973). Pero teño para min que, de cantas tramas futuristas ten urdido a bizarra psicoloxía de guionistas e directores, poucas calaron tan fondo como Blade Runner, obra mestra de Ridley Scott, que Harrison Ford e Sean Young protagonizaron en 1982, con inesquecible banda sonora de Vangelis. Dou fe de que coñezo un tipo que sabe os diálogos completos de memoria, o que, polo demais, converte a experiencia de compartir con el o visionado da peli nun exercicio de resistencia ao asasinato.

Nunca, creo eu, o cine quintaesenciou, con tan sutil  e incisiva metáfora, unha cuestión que palpita dende a cerna de máquinas cada vez máis sofisticadas e perfectas, formulada pola ciencia con renovados puntos de vista, que, en última instancia, conducen aos estratos da lucubración metafísica. Se as máquinas son ou non intelixentes é, simplemente, un asunto de definición de intelixencia e de relación das accións,  non con instrucións prefixadas (o que semella propio das máquinas) senón co libre albedrío de decidir, aínda sabendo que se decide mal (o que semella propio dos humanos). Nexus 6, o loiro robot de Blade Runner, é unha réplica de nós tan perfecta que contrae o máis fulcral medo dos seres humanos: o medo á morte. Tal vez o erro da Tyrell Co., responsable da fabricación dos pellejudos, estivo en implantar recordos nas cibernéticas mentes dos Nexus. Centos, milleiros de guasaps, mensaxes, fotos e chamadas perdidas: eis as lembranzas dos móbiles, unha memoria dixital que a nosa propia memoria se encarga de dotar de alma. Cada vez que me eu me declarei a una rapaza, tremaba como unha folla ao vento. Gústasme, Queres saír comigo?, Non podo deixar de pensar en ti, Estou feito un lío pola túa culpa eran fórmulas coaligadas á servidume do cara a cara, ao terror ás calabazas e a o engado impagable da súa cercanía, do seu arrecendo. Hoxe, polo visto, o asunto acostuma arranxarse cun guasap do tipo: Me pones.  Non falta moito, creo, para comezarmos a sentir saudade de nós mesmos.