Eloxio da biblioteca

Unha biblioteca é un mapa do mundo, onde cada individuo ten unha camisa mnemónica, chea de sutís trazos, códigos indescifrables, segredos para lubricar a alma, tónicos para a intelixencia, máquinas da mente con que alimentar a vesania. Unha biblioteca é unha paisaxe, chea de harmonía, onde, en ocasións, as árbores non deixan ver o bosque, e unha floresta verde e luxuriante, inzada de perigos, que pon asombro e medo, o pánico estarrecedor e a atracción inevitable que infunde o caos. Unha biblioteca tamén é unha xerarquía, onde ningún individuo ten o mesmo valor, nin o mesmo peso, nin inspira o mesmo afecto ca outro. Nunha biblioteca, o poeta, inspiradísimo, conversaba cos difuntos e escoitaba cos ollos aos mortos, pois, ante todo, unha biblioteca é un sancta sanctorum onde toda metáfora ten asento, toda reverencia espazo, ocasión todo coñecemento, toda luz e toda sombra o seu momento. Hai, entre as pantasmas e saudades do tempo, deambulando entre vellos mamotretos, papeis de trapo e volumes estantarelados, un cativo de pelo roxo e pencas que lembra, cunha melancolía densa como o mel de montaña, o arrecendo dunha biblioteca pública onde vivían Haddock e Tintín, Marsupilami, Jean Valjean, o último dos mohicanos, Asurancetúrix e a galaxia infinita da Enciclopedia Espasa. Acaso o cativo coceu o seu amor aos libros ao lume de merendas de pan de molete e chocolate duro, nun mundo en branco e negro onde ata o universo era municipal e escaso, malia unidades de destino chamadas a máis grandes alcances. Unha biblioteca é, segundo se escoite, un coro de afinadas voces, nobres e sublimes, erguidas ao ceo como columnas de basalto, ou o pandemonio de milleiros de alaridos desgarrados, as voces do inferno, das penas e do sufrimento. Late nunha biblioteca o consello dos amigos, verdadeiros uns, prudentes e asisados, falsos e mentireiros outros como un espellismo. Unha biblioteca vive espiritualmente, palpita e medra na medida do amor de quen a alimenta, como as plantas en maceta. Non existe armadura electrónica, nin bastidor tecnolóxico capaz de conter tanta vida nin de alentar tanto sentimento, pois, como todo o que é único e imperfecto, unha biblioteca está chamada a desaparecer. Como os escravos no mundo antigo, tamén as bibliotecas se herdan e, tamén como os escravos, os seus individuos agardan unha manumisión que tal vez nunca chegue.