Asunta

O marino vascongado Shanti Andía, un dos meus personaxes literarios de cabeceira, vello e desenganado do mundo, cría que botar a sonda na perversidade humana é arriscarse a non tocar fondo. Eu tamén o creo. Para certo libro colectivo de historias negras que verá a luz proximamente, escribín hai pouco un relato no que unha nai mata o fillo. Algúen díxome que o conto lle parecía inverosímil pola súa extrema crueza e que unha nai é incapaz dun acto tan brutal co froito da súa entrana. O rapaz do meu relato ten vinte anos. Asunta Yong-Fang Basterra tiña apenas trece. Que a realidade supera con largueza a ficción foi algo que se evidenciou para toda unha xeración de xeito feroz e incontestable o 11 de setembro de 2001, cando dous reactores atravesaron, como un dedo a manteiga, a presuntuosa superestrutura do poder e a vaidade. De por parte, o rostro difuminado de Asunta, encaixado no seu corpo lanzal de gacela, envíame desde as fotos do xornal unha mensaxe perturbadora: ata a vida ten, como as moedas, un valor facial, obxectivo, e outro nominal, subxectivo, que chega ata onde se queira que chegue. Por que mataron a Asunta? Non me interesa o máis mínimo e abomino radicalmente do circo mediático montado arredor da súa tráxica morte.  Só alcanzo a sentir a dor e carraxe dun pai que, como calquera outro, non soubo o que é o amor ata que foi pai. Por que mataron a Asunta? Por diñeiro, por egoísmo, por comodidade, por ansia de dominio, porque estorbaba? Por que morreron catro millóns de xudeus en Auschwitz? Por que os hutus mataron 800000 tutsis? O catálogo de causas, o inventario de matices da maldade é tan ilimitadamente variado como ilimitadamente variado, por boa ventura, é o repertorio de razóns nobres e boas que conducen o ser humano á sublimidade, o xenio e o amor polos demais. Pero se algo precisa dun motivo, dunha causa plausible é a maldade, pois semella que dar cunha razón material  e comprensible, acaso mellor canto máis prosaica, para o asasinato dunha criatura aminora a vesania e ordena un mundo que, doutro xeito, sería aos nosos ollos insoportable e caprichoso.  En troques, si coñezo, e vostede tamén, as causas, estas perfectamente materiais e comprensibles, polas que afogaron douscentos inmigrantes a semana pasada en Lampedusa, homes, nenos, mulleres, os ilotas e esquecidos do mundo, unha nova que seguramente leu vostede de pasada na sección de internacional, mentres procuraba con ansia as últimas novidades en páxinas interiores sobre a morte de Asunta.