El alcoyano

Cando digo que me enfronto a unha páxina en branco, minto. Ou, cando menos, non digo toda a verdade. Ou digo unha verdade acomodada a un concepto non estrito de páxina. O que teño diante de min é un espazo branco encadrado nunha estrutura rectangular, á súa vez embutida no bastidor negro dos límites físicos do monitor, e presidida na parte superior por uns signos gráficos convencionais, cada un dos cales quere significar un valor que eu recoñezo xa familiar e rutineiro. Insertar hipervínculo parece un mandato sacado dunha peli serie B de science fiction dos anos sesenta, do estilo de Forbidden Planet (unha das miñas favoritas, na que había un robot chamado Robbie, que cantaba a tipo dentro que botaba para atrás). E, sen embargo, insertar hipervínculo é un procedemento tan familiar como meter o dedo no narís (aínda que probablemente menos pracenteiro). O que teño diante de min, agora, xa non é unha páxina metafórica en branco, pois, como no soneto de Lope, burla burlando xa van alá unha ducia de liñas, na verdade ben pouco dotadas de susbtancia.
Cando, como me ocorre agora -cada vez menos adoecido polo proído de escribir dun xeito incontinente-, debo recoñecer que non sei como seguir nutrindo este minúsculo recanto do proceloso ciberocéano (id est, que non sei de que puñetas escribir) me consolo en pensar que é a infinita maleabilidade do texto, favorecida pola tecnoloxía informática, a que descompensa o doado que é crear tecnicamente texto e o difícil que resulta facer sobrevivir o texto polos seus valores de contido. No complexo feedback entre emisor e receptor das mensaxes, non sai ata que punto paga a pena acomodar estas ao que o emisor supón que o receptor quere ler ou oír. Se fose así, eu escribiría sobre o AVE, as autoestradas, o calote do neno en globo de Denver, a Facultade de Medicina da Coruña, a oportunidade de meter un segurita no Alacrana, o soldo de Leire Pajín ou a negativa do goberno a facer autoridades civís aos profesores. Pero, facendo unha adición de factores, como sobran opinadores con moito máis criterio, estilo e documentación que este pobrecito curioso; como os responsables de blogger.com aínda non fixeron unha ERE con tanto falabarato como pulula polo blogomillo (entre os que, por suposto, me inclúo); como o texto é fantástica e infinitamente maleable (é incríble o que se pode facer con vintetantas letras que ten o alfabeto!); como a escrita é unha liberación, e, finalmente, como esta bitácoora me serve de práctica para cando me presente ao Pulitzer (que, soño noite tras noite, vou gañar no 2017), eu vou seguir parindo. Aínda que mingüen os folgos; aínda que a toalla turre ás veces cara ao chan de xeito irresistible; aínda que os visitantes e comentarios se reduzan día a día de maneira alarmante; aínda que, como hoxe, non ter de que escribir sexa o Leitmotiv do post.
Impórtalle ben ao Pontevedra!