Sonata de estío

Curiosa e un pouco surrealista esa homenaxe a Andrés Dobarro, con manifesto e todo. Xa vin nos xornais o troquel dun curioso neoloxismo: dobarrismo. Aquí o que importa é a lingua, valor absoluto en si propio. O demais é puro lastre. Calquera día empaquetan a don Andrés como ferviente militante antifranquista e descubriremos en que muller tan xeitosa a que eu atopei ou en o tren que me leva pola beira do Miño subliminais mensaxes doadamente interpretables en clave de resistencia política. No seu valor social, Dobarro é algo así como Jaime Morey en reducto galiciano. Pero, claro, a ollos de 2007 representa un sublime illote de pertinaz defensa da lingua nun océano de antigaleguismo. De aí o seu valor simbólico que o fai tan trascendente. Quen non o vexa é que non ten ollos na cara. En fin, así andamos.
Polo demais, aluvións de mortos nas estradas, colas interminables nos accesos ás praias, a espeleóloga belga rescatada, a desaparición de Maddy cada vez máis escura, o espectáculo navarro, a paciencia dos bareceloneses ao límite e a ministra de Fomento con casco facendo o ridi, e o país rebentando en festas nunha semana na que por pura rutina estacional repunta a imprescindible ventura veraniega, que prepara xa o síndrome posvacacional. Un estío máis.
No que a min fai, por mor do importunísimo proceso infeccioso intestinal dun meu pequeno, levo case unha semana no hospital, vivindo o verán desde a barreira, cunha sensación de alleamento e lonxanía que pouco se concilia coa euforia que se lle supón a estes sweet summer days.
Saúdos cordiais para quen teña a feliz ocurrencia de se asomar a estas páxinas.