Eu creo que, mentres a xenerosidade do pobre é enxalzada
como nobilísimo acto de humanidade, a xenerosidade do rico excita adoito a
desconfianza, a suspicacia e aínda o rexeitamento: «Algo buscará»; «Ninguén se
dá nada por nada»; «Será que lle sobran os cartos e xa non sabe que facer con
eles». Que tras deste tipo de razoamentos hai unha mestura de mala baba e envexa
insá non lle escapa a ninguén. Pero déixenme avanzar outras razóns: a incultura
e a irreflexividade, dous elementos, por certo, que ultimamente non fan máis
que fortalecerse neste país.
Digo isto porque o mecenado (segundo o léxico académico un
mecenas é aquela «persoa rica ou poderosa que
patrocina os escritores, sabios ou artistas») é unha antiga
forma de cultura, tan antiga que o propio nome provén do nobre romano do tempo
de Augusto Caio Clinio Mecenas que foi protector de poetas como Virxilio. Os
especialistas, que saben máis ca min, poderían dilucidar ata que punto sen a
filantropía de don Pedro Fernández de Castro e Andrade, VII conde de Lemos, boa
parte da obra dun tal Cervantes tería visto a luz. Calouste Sarkis Gulbenkian,
George Soros ou John Hopkins foron tres tíos extraordinariamente listos e
competentes á hora de facer cartos, claro, porque viviron nunha sociedade
capitalista caracterizada porque quen reúne determinadas condicións, fai
determinadas cousas e ten unha visión sobre as mesmas diferentes da que temos o
común dos mortais pode chegar a ser riquísimo e mesmo a organizar auténticos
emporios financeiros. Pero de certo calquera deles é tamén coñecido por outras
razóns: Gulbenkian creou un impresionante museo e unha das fundacións privadas
de apoio á cultura máis importantes e coñecidas do mundo; Hopkins estableceu
nas súas últimas vontades doar sete millóns de dólares para a creación dun
hospital e dunha universidade, que hoxe son unha referencia internacional; Soros
promoveu e financiou en 2002 a primeira iniciativa de acceso aberto ao
coñecemento e a cultura en Internet coñecida como BOAI (Budapest Open Access
Initiative), orixe dun movemento amplisimamente desenvolvido dende entón,
especialmente nas universidades.
Cualificar de «esmola» a
doazón por parte da Fundación Amancio Ortega de 310 millóns de euros á medicina
pública para a adquisición de equipos de radioterapia de última tecnoloxía é
propio de quen, simplemente, descoñece a historia do mundo. Algo que, con
honrosas excepcións, os políticos exhiben coa ousadía propia do caso.
No hay comentarios:
Publicar un comentario