Cousas que pasan nun sofá

Hai metamorfoses sorprendentes. Eu sei dun comunicador moi popular, barbado, de lentes escuras e nome raro para máis datos que, tras facerse popular en programas de telelixo facendo permanente gala dunha arrogancia, dunha insolente prepotencia e dunha impiedade non sei se máis impresentables que ridículas, agora, transmutada a mala baba co pelexo do año, senta con persoas, persoeiros e personaxes do famoseo nun sofá para, moi ao seu pracer e no que se supón é un programa serio (e non os brodios que antes protagonizaba), afondar no aspecto humano dos seus entrevistados desde o que semella unha visión intelixente das cousas e das persoas. Todo ben ata aquí. Non serei eu , desprovisto de categoría e coñecementos para tal cousa, quen critique o dereito que todos temos a dar matute aos demais sempre que os demais nos crean. Ben sabido é que para que haxa listos ten que haber parvos e a nosa, tamén é ben sabido, é unha sociedade que vai, como rabaño de ovellas, a onde a caixa tonta se propoña conducila. Ora, talvez ao noso comunicador, nesa curiosa transmutación de borde supremo e oficial a xornalista lúcido e ecuánime, quedoulle en stand-by algo da súa soberbia pasada, só pendente de que o seu convidado no sofá non se lle puxera ao rego, como se adoita dicir, e, contra o criterio onmipotente do noso comunicador, aquel ousase rebelarse e non dicir amén.

Nun contexto social de extrema polarización das ideas, de confronto permanente nun ruído mediático insoportable e de gurús da comunicación que, dende os seus púlpitos, pontifican diariamente para a súa parroquia, eu, humilde cidadán, creo que se erosionaron irremediablemente (ou francamente se perderon no camiño) moitas dos máis nobres trazos da nobilísima arte da información e a comunicación. Penso eu que o xornalista debe someterse inequivocamente á fluidez e plasticidade da realidade da que informa e non pretender moldeala ao seu criterio. Neste senso, sentar a unha persoa no sofá para, minutos despois, romper coa entrevista e botar ao entrevistado porque ao xornalista non lle gustan as opinións deste (por moito que sexan polémicas e incorrectísimas politicamente) é, ao meu modesto entender, unha felonía impropia dun verdadeiro xornalista e dá a medida dos tempos e ao que temos chegado. Persoalmente, deume a sensación de que o señor Mejide, por moito Chester no que agora sente, bota en falta a liberdade da que gozaba na silla de Got Talent.