11.6.16

Unha tarxeta de visita



Cando rematei  a carreira, e conforme fixera cos meus irmáns meirandes e faría despois coa miña irmá máis nova, o finado de meu pai, Dioloteñanagloria, foi á de Tarolo, alcume  dun señor apelidado Couceiro que rexentaba unha imprenta na estradense rúa de Serafín Pazo, a encargarlle unhas tarxetas de visita. Por certo que este Tarolo tiña un can, branquinegro, cimarrón e mala leite, que un día, sendo eu ben meniño, saltoume enriba e traboume nunha illarga, causándome máis humillación que dano, pois lembro chegar cas da miña avoa choroso e con gran sentimento. Ben, ao que ía, que, como o lector adoito destas páxinas sabe ben, eu prendo nunha silva. Aló foi meu pai onda Tarolo a encargar as tarxetas de visita e aos poucos días entregoume, todo orgulloso, a caixiña de plástico transparente coas duascentas tarxetas, nas que, en abigarrada tipografía inglesa, rica de curvas e reviriganchos, se declaraba: Juan Luis Blanco Valdés, e, debaixo, Licenciado en Filología Hispánica. 
Aquel acto de meu pai era, así o entendín, un rito de paso, á solemnidade do cal contribuín coa miña actitude seria e ao tempo agradecida ao recibir a caixiña. Aínda, tras tantas viravoltas e tumbos desta congostra revirada que é a vida, conservo varias daquelas tarxetas en lugar reservado, coma quen agocha o fósil dun trilobites. 
Foi aquel un rito de paso ao que eu debín renunciar cos meus fillos: aínda que todo é posible pois son ben novos, ningún quixo ir á universidade, o cal, confeso a Vde., causoume non pouco disgusto. Eu agradezo á Universidade (en maiúscula, a miña amantísima Universidade compostelá) terme proporcionado unha visión ampla e dinámica das cousas, que, aventuro, foi a mesma que lle proporcionou a meu pai e da que este fixo gala durante toda a súa vida. Os meus estudos de lingüística, de latín, de teoría e crítica literaria, de historia da lingua, de metodoloxía comparada… aprendéronme a facer da filoloxía a miña vocación, do humanismo o meu pulso vital e da edición a miña profesión. 
A proposta intelectual honesta, a busca infatigable da verdade, a percepción crítica dos acontecementos, un mapa do mundo alicerzado na extrema valoración do coñecemento, velaí os elementos  que aquela tarxetiña de visita subsumía en catro palabras: Licenciado en Filología Hispánica, pois eses son, de certo, os elementos constitutivos da universidade, en todo tempo e latitude. Hoxe, teño para min que ninguén encarga xa tarxetas de visita para poñer algo tan banal como licenciado no que se sexa, pois a universidade, non digo que perdera, pero si diluíu as súas esencias en beberaxes espúreas. Ora, tamén pode ser que cos anos eu dea demasiadas cousas por sentadas, pois que todo  mude é a lei do mundo.

No hay comentarios: