Transparentes

Sempre estiveron aí. Ilotas, parias, ventres ao sol, sometidos, desherdados e detrito da terra. Antes eran servos da gleba, baixo os cales había pobres de pedir, botados aos camiños do mundo, vivindo á moina e da esmola dos bos cristiáns, e por baixo destes aínda estaban os moriscos, apestados, tísicos, hemofílicos e leprosos, aos que se colgaba un esquilón no pescozo para anunciaren a súa desgraza e afastamento do mundo. Nunca hai nada novo baixo o sol, pois, sobre todo, as miserias da humanidade reitéranse coa monotonía dunha salmodia. Hoxe teñen nomes renovados: indixentes, inmigrantes, panchitos, subsaharianos, vítimas da crise, sen papeis. Hoxe, os heraldos da desventura son as pateras, as vallas de cemento e arame a divisa do moderno feudalismo e os mendigos de viño en tetra-brik o memento da ignominia. Por fortuna, malia a contundencia da súa talla e a cor atezada da súa pel, son invisibles, translúcidos. Deambulan, transparentes, pola vida occidental e regalada de dignos cidadáns que, acaso por pura sorte, non coñeceron a gadoupa cruel do desposuimento e da carencia.Transacccionan cos vestixios do que un día foi a compaixón, un sentimento, en realidade, moi feo, anticuado, politicamente incorrecto e vagamente relacionado con curas e misas de doce. Consonte esta lóxica, colócanse no aparcamento dos carriños en hipers e áreas comerciais, na esperanza de que, no ultimo segundo, o consumidor, decida que, ao cabo, tras gastar noventa euros en chorradas, ben se pode contribuír á felicidade dun moreno con cincuenta céntimos.

Levo meses, tal vez anos, atopándome un rumano na entrada dun híper da cidade, no que adoito facer a compra. Leva un cartel de cartón manuscrito que remuda de cando en vez, deteriorado polo uso e a crueza da intemper. O cartel fala de fillos, fame, enfermidade. É un rumano que aparenta a miña idade, que me mira con expresión ovina, que dá as boas tardes e di adeus. En inverno calza tenis e en verán chanclas, pois se coñece que tantas horas de pé débenlle afectar os pés. Un día pasoume con el algo curioso. Dende a súa posición habitual, observou que eu remexía nos petos na procura dunha moeda para o carro. Perante a miña expresión de disgusto por non atopala, achegouse a min e, coa cabeza baixa, murmurou algo como ió ti prestu e puxo na miña man unha moeda de vinte céntimos. De súpeto, mireino e descubrín que xa non era transparente. É máis, xuraría que era humano.