6.12.13

Ambicións e reflexións



Na recente presentación dun libro no que participo cun breve relato (discúlpeme a promoción pero permítame suxerirllo como estupendo agasallo de Nadal: España negra. 27 relatos policíacos, Madrid: Ed. Rey Lear), o editor do mesmo quixo ilustrar ao respectable cunha metáfora da actual situación cultural de España. Agarrou o botellín de auga mineral que tiña diante e un rotulador que levaba no peto da camisa e marcou aproximadamente o quinto superior da botella plástica para afirmar que esa pequena parte, á que probablemente pertenciamos todos os circunstantes,  é a que emerxe dun océano de insondable incultura, oportunismo, zafiedade e corrupción. O resto da botella é o fondo dun iceberg social, paradigma do mal momento que vive o país, lentamente fraguado nos últimos decenios a base dunha alarmante erosión do respecto, a educación e o cultivo do pensamento. Concedo que existe un conglomerado de factores que excitaron tan deplorable depauperación cultural pero non quero esquecer a diminución paulatina dos índices de lectura como un elemento determinante do proceso, malia dubidar en ocasións se como causa ou efecto. O que si sei é que non teño nada que ver con ese fondo de iceberg e que, ben en troques, levo traballando arreo, tanto profesional como persoalmente, contra ese estado de cousas, esperanzado da miña achega a unha sociedade civil moderna, culta e aberta, practicando, precisamente, o respecto e a educación e promovendo, no que podo, o cultivo do pensamento. Por iso sinto que non me merezo un país tan escandalosamente inculto. Non se trata, ollo, de propender unha aristocracia da lectura e recuperar a Proust, Lampedusa ou Thomas Mann como autores populares. Pero digo que entre estes e os produtos literarios de Vicky Martín Berrocal, Naty Abascal ou Belén Esteban debe haber termos medios, nos que exercitar, con saúde e proveito espirituais, a imaxinación e o amor polas causas nobres e boas que fan do patrimonio literario da humanidade un dos cumios do seu xenio. Teño para min que non ler Shanti Andía, Moby Dick, Robinson Crusoe, O último mohicano ou Ivanhoe cando se teñen doce anos é unha perda irremediable. Logo, xa a alma ten callos e durezas que embotan a imaxinación e a lectura perde o seu compoñente de admirable e marabillosa aventura. Que as memorias da princesa del pueblo, compiladas por un tal Izaguirre, e o profundo ensaio Que haría Vicky sexan os best-sellers deste Nadal constitúen, para oprobio de todos, o símbolo dunha sociedade en caída libre.

No hay comentarios: